Ze zwegen en luisterden naar het geluid van het water onder hun voeten. De brug was oud maar stevig, alsof hij alle gesprekken die hier in de loop der decennia waren gevoerd, had onthouden. Zuzanna voelde dat deze plek, hoewel gewoon, plotseling betekenis kreeg.
« Ik weet dat je een verleden hebt dat je liever achter je laat, » zei Christopher. « Maar ik wil niet dat je het vergeet. Het heeft je gevormd. En het heeft je sterk gemaakt. »
« En jij? » Ze keek hem in de ogen. « Jij hebt ook een verhaal. En veel pijn. »
« Misschien hebben we elkaar daarom ontmoet, » antwoordde hij. « Omdat we geen perfectie nodig hebben. Alleen de waarheid. »
Susanna pakte zijn hand. Ze voelde een warmte die niet alleen fysiek was. Het was iets diepers – alsof zijn aanwezigheid de donkerste hoeken van haar ziel verzachtte.
« Ik weet niet wat de toekomst brengt, » fluisterde ze. « Maar ik wil het graag met je verkennen. »
— Laten we dan beginnen. Niet met liefde, niet met beloftes. Gewoon met aanwezigheid.
Ze glimlachte. En zo begon hun reis samen – niet perfect, maar wel waar.
Weken verstreken. Ze ontmoetten elkaar steeds vaker, niet alleen in het restaurant. Ze wandelden in de parken, lazen samen boeken en wisselden herinneringen uit. Krzysztof liet Zuzanna de plekken zien waar hij was opgegroeid, en zij vertelde verhalen over de mensen uit het weeshuis, wier gezichten ze tot op de dag van vandaag in haar hart droeg.
« Ik droomde er vroeger van om een eigen plekje te hebben – een boekencafé. Een rustige, vredige plek waar iedereen kon komen en gewoon kon zijn, » zei ze op een avond, met een kopje thee in haar hand.
Christopher glimlachte.
— Misschien is nog niet alles verloren. Als je er nog over nadenkt, laten we het dan samen doen.
Susanna keek hem onzeker aan.
– Samen?
— Ja. Jij hebt de ziel, ik heb wat zakelijke ervaring. Jij zorgt voor de sfeer, ik doe de rest.
Ze begonnen met plannen maken. Ze vonden een kleine ruimte aan de rand van de stad. De oude muren waren aan renovatie toe, maar ze hadden hun charme. Krzysztof werkte tot laat door om de formaliteiten te regelen, en Zuzanna was gepassioneerd door het ontwerpen van het interieur. Houten planken, lampen met zacht licht, comfortabele fauteuils – alles moest een warme ruimte creëren.
De eerste ontmoeting met haar ouders was een uitdaging voor haar. Zijn moeder, Teresa, was koud en gereserveerd, zijn vader, Marian, zwijgzaam. Maar Krzysztof hield de hele avond haar hand vast.
— Geef ze tijd. Ze weten niet wat je hebt meegemaakt. Maar ze zullen zien wie je bent.
En inderdaad. Na een paar maanden begon Teresa naar het café te komen en bracht ze zelfgebakken taarten mee. Marian repareerde de lekkende kraan en liet een belangrijke opmerking achter:
— Goed gedaan. Het is duidelijk dat je er om geeft.
Ze openden het café begin maart. De winter was nog maar net voorbij en de eerste zonnestralen gluurden door de grote ramen. « Huis van woorden » – zo noemden ze de plek. Voor Zuzanna was het niet zomaar een plek, maar een persoonlijke ruimte, waar iedereen het recht had om zichzelf te zijn, zonder oordeel.
