Ze zeggen dat tijd alle wonden heelt. Maar toen mijn zus de begrafenis van mijn moeder binnenliep aan de arm van de man met wie ik zou trouwen, met mijn trouwring aan haar vinger, besefte ik dat sommige wonden nooit helen – ze laten alleen littekens achter.
Mijn naam is Veronica Volkova. Zes jaar geleden werd mijn leven in één krachtige, stille explosie in stukken geslagen.
Ik was verloofd met Nikita Romanov, een man die ik dacht te kennen – charismatisch, succesvol en vol belofte voor onze toekomst. Mijn droomhuwelijk was nog maar een paar dagen weg. De jurk hing in de kast. De locatie was al geboekt. Mijn moeder huilde toen ik haar de uitnodiging liet zien, met onze namen erop gedrukt in goudfolie.
En toen besloot mijn jongere zusje Svetlana – wild, aantrekkelijk en altijd hongerig naar aandacht – dat mijn leven beter bij haar paste.
Het moment dat alles veranderde
Het verraad kwam niet met geschreeuw of dichtslaande deuren. Het kwam met één zilveren oorbel. Die van Svetlana. Verstopt onder de stoel van Nikita’s auto. Mijn maag draaide zich om toen ik hem vond, maar ik duwde de gedachte weg. « Ze is je zus, » zei ik tegen mezelf. « Nikita houdt van je. »
Toen ik hem ernaar vroeg, knipperde hij niet met zijn ogen. « Ik bracht haar naar de bloemist. Het moet eruit gevallen zijn. » Svetlana, altijd bereid om te liegen, herhaalde dezelfde woorden, alsof ze geoefend hadden. Maar de waarheid heeft een eigen geur. En die begon te rotten.
Een paar dagen later verraste ik Nikita met een lunch. Ik liep glimlachend zijn kantoor binnen en liep er gebroken weer uit. Svetlana zat op zijn bureau, haar armen om hem heen geslagen, haar lippenstift nog nat. « Ik heb dit niet zo bedoeld, » zei ze met een schouderophalen. « Het begon op je verlovingsfeest, » voegde Nikita eraan toe, alsof hij een leuk weetje deelde in plaats van toe te geven dat hij mijn leven had verwoest. Ze vroegen niet om vergeving. Ze zeiden alleen dat ik het moest begrijpen.
