Op een bijzonder warme lentedag zag ze niet alleen een envelop op de doos, maar ook een kleine, netjes gevouwen Amerikaanse vlag met een blauwe strik eromheen. Ernaast lag een foto. Daarop stond Jonathan in uniform, terwijl hij drie kinderen en een vrouw met grijs haar omhelsde. En op de achterkant stond een handgeschreven briefje:
« Ik heb mijn verloren kinderen gevonden. Mijn broer was dood, maar mijn kinderen leefden nog, opgevoed door mijn zus. Dankzij jou ben ik bij hen teruggekeerd. Nu ben ik grootvader.
Bedankt dat je me één dag gewoon hebt gevoed, zonder mijn naam of de reden te vragen.
Jonathan Mason. »
Anya drukte de foto tegen haar borst. Haar ogen vulden zich met tranen – niet van pijn, maar van dankbaarheid. Ze liet de foto aan Matvey zien, alsof ze hem wilde laten begrijpen hoe belangrijk het is om aardig te zijn – zomaar, zonder reden.
Sindsdien hebben ze een nieuwe traditie in de bakkerij: op elk pak brood voor mensen in nood begonnen ze de zin te schrijven:
« Je bent nodig. Leef gewoon. En weet: ze wachten op je. »
Velen wisten niet wie dit schreef, wie Jonathan was, wie Anya was. Maar om de een of andere reden werd dit brood bijzonder. Mensen kwamen terug. Sommigen voor een broodje, anderen voor hoop.
En op een dag, een jaar later, liep een jongeman van een jaar of twintig, met een militaire houding en een adelaar op zijn mouw, de deur van de bakkerij binnen. Hij haalde er zwijgend een envelop uit en legde die op de toonbank.
« Jonathan… » was alles wat Anya fluisterde, terwijl ze haar hart voelde samentrekken.
– Hij ging weg. Rustig. Glimlachend. Maar voordat hij stierf, vroeg hij me om je deze brief persoonlijk te brengen. En om te zeggen: « De goedheid leeft langer dan wij. »
Ze opende de envelop. Er stond maar één regel in:
« Dank je wel, broodmama. »
En dat was het moment waarop zelfs de lucht in de bakkerij plotseling warmer werd. Want op een dag liet een lief meisje zomaar een broodje op een oude doos liggen. En daarmee veranderde ze een hele reeks lotsbestemmingen.
Epiloog
Vele jaren gingen voorbij. Bakkerij « Ani’s » werd niet alleen beroemd om zijn broodjes, maar ook om zijn geschiedenis. Mensen uit het hele land kwamen naar de stad – niet alleen voor vers brood, maar ook om diezelfde winkel bij het hek te zien waar het allemaal begon.
Matvey groeide op. Hij hielp zijn moeder vaak achter de toonbank en in het weekend stond hij op dezelfde plek als Jonathan. Alleen had hij nu een thermoskan thee en een mandje broodjes voor mensen in nood. Hij vroeg niet naar namen, zoals zijn moeder hem had geleerd. Hij gaf ze gewoon.
Op een dag kwam er een journalist bij de bakkerij langs die een verhaal over vriendelijkheid voorbereidde. Hij vroeg Matvey:
– Waarom doe je dit?
