– Waarom doe je dit?
De man grijnsde en haalde zijn schouders op:
– Want ooit redde een broodje een leven. En ik ben de zoon van degene die het gebakken heeft.
De journalist was ten einde raad. En toen schreef hij:
« In een wereld vol lawaai is ware vriendelijkheid altijd stil. Ze eist geen roem. Ze doet gewoon haar werk – dag na dag. »
Anya was al grijs geworden, maar ze bakte nog steeds elke dag brood, net als toen, met haar ziel. En aan de deur van de bakkerij hing nog steeds een bordje met de zin die de zin van haar leven werd:
« Je bent nodig. Leef gewoon. En weet: ze wachten op je. »
En het lijkt erop dat dit de reden is waarom zelfs de meest verdwaalde persoon, als hij voorbijkomt, plotseling het gevoel krijgt dat hij ergens naartoe kan terugkeren.
