Donderdag. Middelpunt. Een restaurant waar obers « water » in het Frans uitspreken. Hij ordoneerde met een grotere lettergreep dan de moraal en de vraag hoe ik het « in mijn eentje red ». Toen kwam de aktetas – glad karton, een gouden clip, papier dat het leven steelt en tegelijkertijd bescherming wordt genoemd.
Volmacht. Financiële controle. Medische beslissing. Muf.
‘Voor de veiligheid,’ zei hij zachtjes. « Voordat de inval plaatsvindt ».
Ik ga terug naar de site, langzaam zoals zondag. « Natuurlijk, » zei ik. « Ik zal het mijn advocaat vertellen. »
Tien flitsen in zijn glimlach? Vertraging, te laat komen, niet kijken.
Tot maandag wilde hij zich « ergens verstoppen ». Mijn woonkamer moest « comfortabel » zijn. Hij werd verondersteld « voorbeelden » te nemen. Ik stemde toe en bracht twee dagen door met doen waar oudere vrouwen het beste in zijn als niemand aandacht aan hen besteedde: maak je klaar.
Woensdag, zeven uur. Hij kwam met een aktetas, een notaris en een gezicht dat je tot je laatste ademtocht zou vertrouwen. Papieren bloeiden op mijn salontafel. Hij sprak over de risico’s, de veiligheid en de mensen die mij gebruiken om « misbruik van te maken ». Hij bedoelde iedereen behalve zichzelf.
Ik vroeg naar zijn ervaring. zei « onafhankelijk ». Ik vroeg naar zijn medewerkers. zei « familie ». Ik vroeg wie als eerste om hulp vroeg: hij of zij. Hij veranderde van onderwerp.
« Laten we het simpel houden, » zei hij, terwijl hij de kenmerkende regel aanraakte. « Jij tekent, mijn kroniek. »
Eenvoudig is de favoriete aandacht van mannen.
Pak een pen. Ik solliciteerde, mijn hand beefde. Onder de eerste stap. De dokter keek toe hoe gokkers naar de dobbelstenen keken.
« En waar zal ik later van gedachten over veranderen? » – een vraag.
« Het hangt af van de mogelijkheden, » zei hij zachtjes. « Deze informatie kan … beschikbaar ».
