Duurzaam. Als een gesloten deur aan de verkeerde kant van de voorkant.
Ga naar de hoofdpagina. Ik zag zijn hangende hangende een halve centimeter hangen. De notaris ging rechtop staan. Overtuiging van centimeters vanaf het moment dat weduwen verdwijnen in « zorg » verschijnen.
‘Marcus,’ zei ik en legde mijn pen neer. « Voordat ik het uitsluit, is er iets dat iemand weet. »
Zijn visie werd scherper. De kamer was kleiner. Zelfs de oude klok herinnerde zich de adem.
« Wat is er aan de hand, Sylvia? »
« Het kan… meer geld dan je denkt, » zei ik. « Robert houdt zich bezig met zaken die nooit met elkaar te maken hebben. Verborgen accounts. Investeringen. Ik heb geen vertrouwen. »
« Hoeveel meer? » Zijn stem brak. « Belangrijk? »
« Misschien. » Verplaats de laatste pagina dichterbij, genoeg om zijn plaats te laten beven. « Dat is waar het interessant wordt. »
Laat jezelf in de steek. De notaris maakte de stempel los. Mijn naam wachtte op me in zwarte inkt. Zijn glimlach was eindelijk oprecht – hongerig, stralend, nonchalant.
Ik voelde de hele nacht wiebelen. Bloemen aan tafel nummer twaalf. Frans water. Map. Zoals hij zei, « constant », als een weg en een bedreiging.
« Teken hier, » fluisterde hij. « En je hoefde het nooit meer vol te houden. »
Ik nam een pen. Ik hield hem boven de lijn. de andere rekte zich uit totdat hij brak.
Als je dat nog steeds bent, vertel me dan waar je vandaan leest. Want wat met het moment verbonden is, is verboden, waardoor men er – te laat – achter komt dat niet elke weduwe het getal twaalf voor de meubels heeft gestolen. Anderen van ons zijn de lont.
