— « U bent al bij ons geweest. De lening van 18.000 złoty is goedgekeurd en contant uitbetaald — in november. Mevrouw Lidia Wójcik, klopt dat niet? »
Ik stond met mijn identiteitskaart in de hand, maar het voelde alsof die niet van mij was.
— « Sorry… welke lening? Ik heb nog nooit zoiets afgesloten! »
Een jonge medewerker, bril, nette blouse, keek nog eens naar het scherm. Je zag dat er iets wringde.
— « Een ogenblik, ik roep mijn leidinggevende. »
Ik bleef alleen achter. In mijn hoofd maar één woord: november. En in november lag ik in het ziekenhuis na een beroerte. Ik kon nauwelijks praten. Wist de dag niet, het uur niet. Hoe zou ik dan een lening aanvragen?
Een oudere vrouw kwam binnen — keurig, met een beheerste gezichtsuitdrukking.
— « Mevrouw Wójcik, bent u zeker dat u geen documenten hebt ondertekend? »
— « Honderd procent. Ik ben niet eens in de bank geweest. »
Ze legde een kopie van de aanvraag voor me neer.
Alles was ingevuld.
Ondertekend.
De handtekening — eng goed nagemaakt.
Maar te netjes. Te strak.
Alsof iemand hem nadeed.
— « Misschien heeft iemand uit uw familie iets namens u geregeld? »
— « Niemand. Ik heb nooit een volmacht gegeven. »
Er kneep iets in mijn maag.
— « Jullie hebben camerabeelden, toch? Ik wil die zien. »
Ze keken elkaar aan. Aarzelend. Toen knikten ze.
Een paar minuten later keken we naar de video.
Datum: 17 november.
Filiaal: hetzelfde.
Een vrouw op het scherm.
Grijs haar, bril, geruite jas.
Ze leek op… mij.
Maar het was ik niet.
Haar tred was zeker. Haar blik rustig. Alsof ze exact wist waarvoor ze kwam.
— « Ziet u, mevrouw? Zelfs de stem klinkt een beetje als de uwe. »
— « Nee. Dat ben ik NIET. »
📌 Drie dagen later meldde ik me bij de politie.
Een week daarna ontving ik een aangetekende brief.
De oproep.
Niet als slachtoffer.
Als verdachte.
Vijf dagen waren verstreken sinds het bezoek aan de bank.
Ik kon niet slapen. Werd ’s nachts wakker met maar één zin in mijn hoofd:
« De middelen zijn uitbetaald… »
Het politiebureau in mijn wijk leek uit de jaren ’70. Afbladderende verf, de geur van oud tapijt en papier.
Ik gaf mijn gegevens op. Werd naar boven begeleid.
