Om drie uur ‘s ochtends stond ik op en opende de map waarin ik al onze belangrijke papieren bewaarde. Daaronder zat het dossier dat Karen me met Pasen had laten ondertekenen.
« Alleen administratieve documenten, mam. Het ziekenhuis heeft ze nu nodig. »
Ik heb ze woord voor woord herlezen.
Dat was niet wat ze me vertelde. Het was een volmacht, waarmee ze zeggenschap kreeg over mijn financiën en medische beslissingen als ik wilsonbekwaam zou worden verklaard.
Mijn handtekening stond er. Duidelijk. Té duidelijk.
Als die thee me in de war had gebracht. Als ik in het ziekenhuis was beland…
Diezelfde ochtend belde ik mijn advocaat.
« Daniel, ik wil vandaag een document intrekken en een nieuw document opstellen. »
Twee uur later was alles in volle gang.
Ik maakte vervolgens een afspraak bij de bank. De afschriften spraken voor zich: maandelijkse overboekingen, opnames die ik nooit had gedaan, uitgaven die niet van mij waren.
Dit was geen steun van de familie. Dit was diefstal.
Karen kwam drie dagen later onaangekondigd bij me langs, met een steelpan in haar hand en een glimlach die te perfect was.
» Mama… «
‘Wat wil je?’ vroeg ik.
Het masker viel af.
Toen ik hem vertelde over de rekeningen, de documenten, de advocaat, viel er een zware stilte. Daarna kwam de woede.
‘Denk je dat we je gaan geloven?’ antwoordde ze.
Ik glimlachte kalm.
« Ik heb het bewijs. »
Ze vertrok zonder een woord te zeggen.
Twee weken later kwam mijn kleinzoon Tyler me opzoeken. Hij had een gesprek opgenomen. Karens stem was duidelijk te horen: « Ze had geen kopjes mogen ruilen. We waren zo close… »
Die dag verdween alle aarzeling.
Ik heb een trust opgericht. Tyler werd de voornaamste begunstigde. Een clausule sloot Karen uit in geval van een geschil.
« Is dat definitief? » vroeg mijn advocaat.
» Ja. «
