Muziek pulseerde die avond over het dak en weergalmde door de glinsterende skyline. Gelach vermengde zich met het geluid van rinkelende champagneglazen, en de lucht rook naar rijkdom – parfum, sigaren en duur feest.
Het was een van die high-society feesten waar geld meer sprak dan vriendelijkheid, en status betekende alles. Tussen de designerjurken en maatpakken bewoog zich een enkele jonge vrouw die daar niet thuishoorde – althans niet op de manier waarop de anderen dat deden.
Haar naam was Emily Harris en ze werkte op het evenement als serveerster.
Op haar drieëntwintigste probeerde Emily gewoon het leven bij te houden. Tussen de zorg voor haar zieke moeder in Queens en het werken in lange diensten in een restaurant, had ze nauwelijks tijd om te ademen. Die avond werd ze ingehuurd om drankjes en hapjes te serveren – nog een baan, nog een salaris, nog een nacht doen alsof ze onzichtbaar was.
Maar die nacht had het leven – en de wreedheid van anderen – een les te leren.
