Emily balanceerde een dienblad met champagneglazen en baande zich een weg door een groep lachende gasten. Hun sieraden schitterden onder de lichten, hun gesprekken gevuld met arrogantie en overdaad.
In het midden van de groep stond Madison Greene, een lange brunette met perfecte make-up en een uitdrukking die glas kon bevriezen. Ze draaide zich naar Emily en grijnsde.
‘Kijk uit waar je heen gaat, bediende,’ zei Madison, luid genoeg zodat iedereen het kon horen.
Gelach golfde door de menigte. Emily’s wangen bloosden karmozijnrood. Ze mompelde een verontschuldiging en probeerde voorbij te komen, maar Madison was nog niet klaar.
‘Eigenlijk,’ voegde ze er met een wrede grijns aan toe, ‘waarom koel je niet een beetje af?’
Voordat Emily kon reageren, duwde Madison haar schouder.
Het dienblad vloog in het rond – glazen verbrijzeld over het dek – en Emily dook achterover in het zwembad.
Even was er alleen de plons. Toen kwam het gelach.
Telefoons opgeheven. Camera’s flitsten. Spottende stemmen vulden de lucht.
« Hé, serveerster, misschien zwemmen voor fooien! » riep iemand.
« Wedden dat ze nog nooit zo’n schoon zwembad heeft gezien! » sneerde een ander.
Emily’s adem stokte toen ze boven water kwam, haar doorweekte uniform klampte zich vast aan haar lichaam. Ze knipperde met haar ogen tegen de tranen, greep de rand van het zwembad vast en wenste dat ze onder water kon verdwijnen en nooit meer boven kon komen.
Maar zelfs toen ze worstelde om zichzelf eruit te trekken, viel er een stilte over de menigte.
