Als je via Facebook hier terecht bent gekomen en je hart in je keel zat toen je zag hoe die vrouw dat meisje vernederde, dan ben je hier aan het juiste adres.
Hier is het volledige verhaal. Wees voorbereid, want wat er gebeurde nadat die man de foto op tafel had gelegd, was niet zomaar een simpele morele les.
Het was een openbare, maatschappelijke executie.
De vrouw, die we in dit verhaal Elena zullen noemen, bekeek de foto.
Zijn ogen, die eerst vol woede en arrogantie waren, sperden zich wijd open.
De kleur verdween zo snel uit haar gezicht dat haar designer make-up eruitzag als een slecht geschilderd clownmasker op een dode huid.
Haar handen, waarmee ze seconden daarvoor nog ijskoud water over een onschuldig dier hadden gegooid, trilden nu zo hevig dat de juwelen aan haar vingers tegen de glazen tafel rammelden.
Er was geen spook op de foto.
Het was ook geen duister familiegeheim.
Voor iemand zoals zij was dat iets veel ergers.
Op de foto was te zien hoe Elena’s echtgenoot, nerveus glimlachend, de hand schudde met de man die nu voor haar stond.
Maar het was niet zomaar een begroeting.
Ze waren een contract aan het ondertekenen.
En de man op de foto, dezelfde die haar nu met donkere, staalharde ogen aankeek, droeg een veel duurder pak dan het pak dat hij in de kantine droeg.
Elena probeerde te spreken.
Hij opende zijn mond, maar er kwam geen geluid uit.
Slechts een gedempte, droge, zielige kreun.
De man, die een kalmte bewaarde die duizend keer intimiderender was dan welke schreeuw dan ook, tikte zachtjes met zijn wijsvinger op de foto.
‘Herkent u de heer aan de linkerkant?’ vroeg hij met een diepe, schorre stem.
Elena knikte, niet in staat om te spreken.
‘Dat is je echtgenoot, Ricardo. De nieuwe vicepresident operationele zaken van mijn conglomeraat,’ zei de man.
Het hele restaurant hield de adem in.
Niemand verplaatste een stuk bestek.
Zelfs het geluid van het koffiezetapparaat leek te zijn verstomd.
‘En jij moet Elena zijn,’ vervolgde hij, zonder zijn ogen van haar af te wenden. ‘Ricardo heeft me veel over je verteld. Over je klasse. Over je elegantie. Over hoe jij de waarden van onze bedrijfsfamilie vertegenwoordigt.’
De man hield even stil.
Een lange, pijnlijke pauze.
Hij keek naar het meisje, dat nog steeds doorweekt was en zichzelf omhelsde, terwijl waterdruppels van haar vuile haar op de marmeren vloer vielen.
Toen keek hij Elena weer aan.
‘Ik vind dat Ricardo overdreef,’ verklaarde hij.
Elena voelde de grond onder haar voeten openscheuren.
‘Meneer… Don Arturo… Ik wist het niet…’ stamelde ze, terwijl ze probeerde te glimlachen, maar het resultaat was eerder een pijnlijke grimas.
“Ik wist niet dat jij het was! Ik dacht dat je… een zwerver was die mensen lastigviel.”
Ernstige fout.
Hij had zojuist zijn eigen graf een meter dieper gegraven.
