« Wie ben jij?! » riep ze en deinsde achteruit.
Hij aarzelde en verwijderde toen langzaam de rest van het masker.
En daar, voor haar, stond Ethan Vergara – de echte CEO van het bedrijf dat eigendom is van Don Armando.
‘Ik ben Ethan,’ zei hij zachtjes. « Ik gebruikte de naam en vermomming van Don Armando omdat ik je wilde leren kennen… niet als een rijke man, maar als mezelf. »
Ella’s hart bonsde van ongeloof. « Waarom zou je zoiets doen? »
Ethan’s uitdrukking werd zachter.
« Omdat iedereen die ik ontmoet me voor mijn geld wil. Niemand ziet ooit de man achter de rijkdom. Dus creëerde ik Don Armando – om erachter te komen of iemand van me kon houden zonder de glamour, zonder de naam, zonder de glans. »
Tranen vulden haar ogen. « En ik… Ik was degene die je koos om te testen? »
‘Ja,’ zei Ethan met een tedere stem. « Omdat je de eerste keer dat ik je zag, een leven niet afwees dat anderen zouden hebben bespot. Je omarmde opoffering voor liefde. Ik wilde zien hoe ver je hart kon gaan – en nu weet ik het. Je hebt een mooie ziel, Ella. »
Maar schaamte verteerde haar.
Ze draaide zich om en rende weg — niet uit woede, maar uit schuldgevoel.
‘Ik ben alleen met hem getrouwd voor geld,’ dacht ze bitter. « En nu voel ik me de armste persoon ter wereld. »
Een paar weken later verliet Ella stilletjes het landhuis.
Ze vond een klein appartement in de stad en ging op zoek naar werk. Haar nachten waren lang, gevuld met spijt en herinneringen die ze niet van zich af kon schudden.
Op een ochtend klopte er een man op haar deur en overhandigde haar een envelop.
Binnenin zat een briefje, geschreven in Ethan’s vertrouwde hand:
« Ella,
ik heb geen perfecte vrouw nodig.
Ik wil iemand die weet hoe ze moet liefhebben, zelfs als ze fouten heeft gemaakt.
Als je er klaar voor bent, wacht ik in dezelfde kerk waar we voor het eerst getrouwd waren.
Niet als Don Armando, maar als mezelf. »
