Op zondagochtend keerde Ella terug naar de oude kerk in Tagaytay.
Haar hart ging tekeer toen ze door de deuren stapte.
Bij het altaar stond Ethan – geen masker, geen pretentie, geen rijkdom tentoongesteld. Gewoon een simpele barong en een eerlijke glimlach.
Ze liep naar hem toe terwijl de tranen over haar wangen stroomden.
‘Het spijt me,’ fluisterde ze, terwijl haar stem brak. « Ik weet niet hoe ik alle leugens die ik mezelf heb verteld kan goedmaken. »
Ethan nam haar trillende handen in de zijne.
‘Je hoeft nergens voor te betalen,’ zei hij zachtjes. « Want in de liefde gaat het niet om perfectie, maar om moed. »
En daar, voor God, omhelsden ze elkaar.
Deze keer was het geen huwelijk van wanhoop. Het was een vereniging van waarheid, vergeving en hart.
