De ceremonie werd gehouden in een groot herenhuis in Tagaytay.
Terwijl Ella in een witte jurk stond die veel te duur was voor haar nederige dromen, voelde haar hart ondraaglijk zwaar – niet van vreugde, maar van angst.
Bij het altaar stond de man met wie ze zou trouwen. Don Armando’s lichaam vulde de ruimte, zijn overhemd spande zich lichtjes in de naden. Het zweet glinsterde op zijn voorhoofd terwijl hij naar haar glimlachte met kleine, vermoeide ogen.
Hij sprak met een diepe, zachte stem.
« Vanaf nu, » zei hij, « zal ik voor je zorgen. Je hoeft je nooit meer zorgen te maken over geld. »
Ella knikte en dwong een flauwe glimlach af, maar in haar schreeuwde iets:
« Ik doe dit zodat mama kan leven. Voor mijn broer. »
Die nacht was er geen liefdeskus, geen gelach of champagne. Alleen het geluid van regen tegen het raam – en een jonge bruid die zichzelf stilletjes in slaap huilt.
In de dagen die volgden, probeerde Ella zich aan te passen aan haar nieuwe leven in het landhuis.
Don Armando was stil en beheerst en keek haar altijd met kalme, onleesbare ogen aan. Hij behandelde haar zachtjes, maar er was iets vreemds – iets dat niet paste bij het beeld van een ouder wordende man.
Op een avond, toen ze samen dineerden, merkte Ella de manier waarop hij zijn wijnglas vasthield. Zijn handen waren schoon en glad, zijn greep sterk en stabiel – niets als de handen van een oudere man.
‘Don Armando,’ vroeg ze voorzichtig, ‘hoe oud ben je ook alweer?’
Hij grinnikte zachtjes, zijn lippen krulden zich in een kleine, veelbetekenende glimlach.
« Oud genoeg om te begrijpen wat er echt toe doet in een persoon », antwoordde hij.
Zijn antwoord bleef in haar hoofd hangen, mysterieus en verontrustend.
Een paar dagen later kwam de huissteward naar haar toe en zei zachtjes: ‘Mevrouw, wees niet verbaasd als u sommige dingen vreemd vindt aan onze baas. Alles wat hij doet… Er is altijd een reden. »
