Ze stond trillend bij de juweliersbalie, met een slapende baby en een versleten fluwelen ringdoos in haar hand. Haar ogen, hol van uitputting, ontmoetten die van de juwelier. “ik heb melk nodig,” fluisterde ze. “Vertel me alsjeblieft wat het waard is. Maar in plaats van de ring te inspecteren, zei de man in het scherpe blauwe pak gewoon: “wacht hier. Wat hij daarna deed, maakte de hele winkel stil.
Regen klampte zich vast aan de glazen ramen van Deluca Juweliers, waardoor de stadslichten buiten werden vervormd. Binnen verlichtten warme schijnwerpers de planken met sprankelende diamanten, gouden armbanden en verlovingsringen die fluisterden over liefde, erfenis en luxe.Luxe auto accessoires
Mara zag er pijnlijk uit.
Haar vastgebonden in een rommelig broodje, jas te dun voor November, en sneakers met zolen die betere jaren hadden gezien. Haar baby—Liam-was gebundeld in een tweedehands deken, zijn wangen roze van de kou. Hij sliep tegen haar borst, onbewust van de wanhoop van zijn moeder.
Mara haalde adem en stapte naar de toonbank, haar vingers dicht om iets kleins.
Achter het glas stond een lange man van begin dertig, gekleed in een perfect op maat gemaakt blauw pak. Hij was een horloge aan het polijsten toen hij opkeek en pauzeerde. Op zijn naamplaatje stond “Adrian”, en hoewel zijn kaak scherp was, werden zijn ogen zacht bij het zien van de baby.
“Ja, Mevrouw?”vroeg hij kalm.
Mara aarzelde, haar stem nauwelijks hoorbaar. “Ik … Ik wil dit verkopen.”
Ze opende haar hand om een delicate zilveren ring te onthullen. Een enkele parel zat in het midden, omringd door kleine gebarsten stenen. Het was ooit elegant, maar nu saai met tijd en verdriet.
“Het was het enige wat ik nog van mijn moeder had. Ik was niet echt van plan om het te verkopen,” gaf ze toe. “Ik had iemand nodig om me te zien. Om hem te zien.”
Er was een moment stilte.
Toen reikte Adrian over de tafel en nam Liam ‘ s kleine hand in de zijne.
“Hallo,” zei hij zachtjes. “Ik ben … je vader.”
