“Hallo,” zei hij zachtjes. “Ik ben … je vader.”
Liam giechelde en knikte, alsof hij het al die tijd wist.
In de weken die volgden, veranderden de dingen-rustig maar betekenisvol.
Adrian duwde Mara niet, haastte haar niet. Hij bood hulp aan, ja-maar meer dan dat, hij bood tijd.
Hij huurde een klein appartement voor hen dicht bij een goede school. Hij kocht Liam een wieg en boeken en een kleine opgezette leeuw die hij “Jewel” noemde. Hij kwam elke dag na het werk, las verhalen voor het slapengaan, kookte eenvoudige maaltijden. Hij miste nooit een nacht.
En langzaam liet Mara haar muren vallen.
Op een avond, toen ze door een rustig park liepen, draaide ze zich naar hem toe en zei: “Je hebt niet alleen mijn leven veranderd, Adrian. Je gaf mijn zoon een toekomst.”
Hij keek haar aan en pakte haar hand. “Nee,” zei hij. “Je gaf hem een toekomst. Ik hielp alleen de weg te verlichten.”
