De motelkamer rook naar citroendesinfectiemiddel en muffe koffie. Zo’n plek waar nog steeds een verweerd bordje met ‘Gratis HBO’ hangt en waar een bijbel geduldig in de lade van het nachtkastje ligt. Mijn koffer stond bij de deur. Op het voorvak – prominent in beeld – zat het kleine magneetje met de Amerikaanse vlag dat Daniel me jaren eerder had gegeven, tijdens een parade op 4 juli. Een bijna ironisch detail, dat alleen mijn hart begreep.
Een kerstliedje van Sinatra kraakte op de televisie, hoewel ik me niet kon herinneren dat ik hem had aangezet. Mijn papieren bekertje ijsthee druppelde op tafel. En mijn telefoon bleef trillen op de sprei, alsof hij probeerde te ontsnappen.
29 gemiste oproepen.
De meeste kwamen van Daniel. Een paar van Emily.
Ik staarde naar het scherm tot het zwart werd. Toen zei ik eindelijk tegen mezelf de waarheid die ik al sinds de deur op de veranda dichtgeslagen was, had proberen te vermijden: als hij daar zwijgend kon blijven staan terwijl ik werd afgewezen, dan kon hij ook wachten tot ik er klaar voor was om te spreken.
Er zijn stiltes die ons worden opgelegd. Deze heb ik zelf gekozen.
Drie weken eerder, toen Daniel me belde, had zijn stem diezelfde heldere klank als toen hij tien jaar oud was en ik hem op vrijdag van school ophaalde.
‘Mam,’ zei hij met een glimlach die ik bijna kon horen. ‘Laten we dit jaar Kerst samen vieren. Ik heb de reserveringen gemaakt. Alles is geregeld.’
Ik stond in mijn keuken, met een mok in mijn hand, te kijken hoe de sneeuw tevergeefs probeerde aan het raam te blijven plakken. Mijn huis was bescheiden: twee slaapkamers, één badkamer. Een plek die ik had gekozen nadat het leven me had geleerd om licht te reizen. De koelkast zoemde, de radiatoren tikten zachtjes. Bij de buren stond een opblaasbare kerstman wankelend, alsof hij ook uitgeput was.
— Reserveringen? herhaalde ik. Het woord klonk te formeel, te berekend.
« Voor het kerstavonddiner en de kerstbrunch, » antwoordde hij. « Ik wil je erbij hebben, mam. Samen. »
Daniel en Emily waren sinds hun bruiloft afstandelijker geworden. Niet gemeen. Gewoon afwezig. Hun wekelijkse telefoontjes waren minder frequent geworden. Hun berichten waren beleefd, kort, alsof ze met handschoenen waren geschreven. Dus deze uitnodiging voelde als het heropenen van een raam in een huis waarvan ik dacht dat het ten dode was opgeschreven.
‘Wat is er veranderd?’ vroeg ik.
Hij aarzelde even en lachte toen zachtjes. — Niets. Ik… ik mis je. Het is Kerstmis.
Ik wilde het graag geloven.
Ik pakte mijn koffer met bijna ceremoniële zorgvuldigheid in. Netjes opgevouwen truien, cadeautjes die té netjes waren ingepakt. Voor Daniel wollen sokken zoals zijn vader droeg voordat hij vertrok. Voor Emily een witte sjaal, omdat ik nog hoop had.
Ik maakte zelfs pindakaasfudge, haar favoriete lekkernij uit haar jeugd, verpakt in folie en voorzien van een etiket met mijn zorgvuldige handschrift.
Daniels bericht arriveerde diezelfde avond nog:
Kerstdiner: The Hawthorne House, 18:30 uur. Maximaal 3 personen. Vooruitbetaald.
Kerstbrunch: 10:00 uur. Bevestigd.
Er was zelfs een screenshot, duidelijk en officieel. Ik heb het bewaard als bewijs. Als je eerder in de steek bent gelaten, leer je de tekenen te koesteren die aantonen dat je het nog steeds waardeert.
De dag voor vertrek belde mijn vriendin Linda me op.
‘Je bent nerveus,’ zei ze.
— Helemaal niet, loog ik.
‘Beloof me één ding,’ drong ze aan. ‘Als de situatie vreemd wordt, blijf je niet. Je zult je niet terugtrekken voor het comfort van anderen.’
— Dat beloof ik je.
En dat meende ik.
