Op de dag van de reis was het vliegveld prachtig versierd met kunstbloemen. Ik klemde mijn tas stevig tegen me aan, alsof het een talisman was. Daniel had me gezegd: « Ga meteen naar huis. »
Toen ik bij hun huis aankwam, sneeuwde het zachtjes. Groter dan ik had verwacht. Modern, smetteloos. Een prachtige krans aan de deur.
Ik heb aangebeld.
Emily deed de deur open. Ze droeg een nauwsluitende trui en had perfecte make-up op. Ze glimlachte niet.
« Ik wil geen vreemde aan tafel bij ons diner, » zei ze koud.
Even dacht ik dat er sprake was van een misverstand.
— Emily… ik ben het. Margaret.
— Ik weet wie je bent.
Ik zag Daniel achter haar staan, roerloos, met zijn ogen neergeslagen.
— Daniel? Ik heb je geroepen.
Hij keek even op. Paniek. Geen woede. En toen niets meer.
‘Daniel heeft me uitgenodigd,’ zei ik. ‘Hij heeft gereserveerd.’
« Plannen kunnen veranderen, » antwoordde Emily.
De deur ging dicht.
Niet zachtjes.
Abrupt.
Ik bleef daar staan, de sneeuw stapelde zich op mijn jas op, mijn koffer aan mijn voeten. Ik had kunnen kloppen. Smeken. Maar ik hoorde Linda’s stem: « Je blijft hier niet en je neemt het niet aan. »
Dus deed ik het enige wat me nog restte.
Ik ben vertrokken.
Waardigheid, van buitenaf gezien, lijkt niet op heldhaftigheid. Het lijkt eerder op een eenzame vrouw die onder de kerstverlichting loopt, met een koffer in de hand.
In het motel heb ik het reserveringsbewijs onder de magneet op de vlag op de minikoelkast geplaatst. Zo kon er geen twijfel over de echtheid ervan bestaan.
Die nacht huilde ik niet. Niet omdat ik niet gebroken was, maar omdat ik weigerde in elkaar te zakken op een tapijt dat doordrenkt was met bleekmiddel.
De volgende dag stuurde ik een bericht: « Ik ben veilig. Fijne kerst. »
Geen reactie.
Drie dagen later begonnen de telefoontjes. Tot wel 29.
Toen ik eindelijk antwoordde, bekende Daniel: de woede van zijn schoonfamilie, het stopzetten van de geldstroom, de schaamte. Niet eerst mijn pijn. De gevolgen.
‘Bel je me omdat je een cheque voor de verbouwing kwijt bent?’ vroeg ik kalm.
De stilte die volgde, was zijn antwoord.
Ik heb niet geschreeuwd. Ik heb niemand beledigd. Ik heb grenzen gesteld. En ik heb opgehangen.
Die nacht sliep ik als een blok, alsof ik eindelijk mijn adem niet meer inhield.
