“Niet hoe ik haar heb opgevoed”
De vader zegt dat de twee meiden al kibbelden sinds zijn dochter met die jongen ging. Hij vindt het typische puberale “hij-zij”-gedoe, maar dat maakt haar gedrag niet goed te praten. Wat hem nog het meest raakte, was hoe zijn dochter zich gedroeg bij de onderdirecteur: geen greintje spijt, alleen maar smoesjes. Ze vond dat het andere meisje het verdiende. Voor hem ging daar een onverbiddelijke grens over.
“Geen pruik. Zo naar school.”
Zijn straf keerde zich niet in de schaduw af; hij koos bewust voor een zichtbaar signaal. “Geen pruik,” zou hij gezegd hebben. “Ze gaat zo naar school tot het teruggegroeid is.” Dat veroorzaakte meteen een storm aan reacties online en in de omgeving. Veel mensen, waaronder de moeder van het meisje, vonden dat hij veel te ver ging. Zij vreesden dat de dochter nu zelf doelwit van pesterijen zou worden.
Het doel: empathie afdwingen
De vader laat zich niet afschrikken door kritiek. Hij zegt dat juist dát het punt was: zijn dochter laten ervaren hoe het voelt om gezien te worden om iets waar je geen controle over hebt. In zijn ogen miste ze een fundamenteel gevoel voor empathie, en hij wilde haar met een onvergetelijke les laten begrijpen hoe pijnlijk buitensluiting is. Hij benadrukt dat hij het pesten verafschuwt en het onverteerbaar vindt wanneer ouders ervoor wegkijken omdat ze hun “engel” niet onder ogen willen zien.
