DE AFSTUDEERDAG
Vier jaar later stond ik op het podium van de aula van onze universiteit, in een toga die me niet helemaal paste en schoenen die ik van een vriendin had geleend. Het applaus klonk ver weg – wat ik het duidelijkst hoorde, was mijn hart dat tekeerging.
Op de eerste rij zat mijn moeder. Haar handschoenen waren voor het eerst schoon. Ze had een eenvoudige witte jurk van onze buurvrouw geleend en haar ogen straalden.
Toen mijn naam werd geroepen — “Miguel Reyes, Bachelor of Education, Cum Laude” — barstte de zaal in applaus uit. Mijn klasgenoten, dezelfde die me eerst hadden bespot, keken me nu anders aan. Sommigen stonden zelfs op.
Ik liep naar de microfoon om de toespraak van de studenten te houden. Mijn handen trilden. De toespraak die ik had voorbereid voelde leeg aan. In plaats daarvan keek ik naar mijn moeder en zei alleen dit:
“Jullie lachten me uit omdat mijn moeder afval ophaalt. Maar vandaag sta ik hier omdat zij me heeft geleerd hoe je van afval goud kunt maken.”
Toen draaide ik me naar haar om.
“Mama, dit diploma is voor jou.”
De zaal werd stil. Toen begonnen de mensen, één voor één, te applaudisseren – niet beleefd applaus, maar applaus vanuit het hart. Velen huilden. Zelfs de decaan veegde zijn ogen af.
Mijn moeder stond langzaam op, de tranen stroomden over haar wangen, en hield het diploma hoog boven haar hoofd.
‘Dit is voor elke moeder die nooit heeft opgegeven,’ fluisterde ze.
HET LEVEN NA
Vandaag ben ik leraar. Ik sta voor kinderen die me aan mezelf doen denken — hongerig, moe, onzeker — en ik vertel ze dat onderwijs het enige is dat niemand zomaar kan weggooien.
Ik heb in onze buurt een klein leercentrum gebouwd met gerecyclede materialen: oud hout, plastic flessen en metalen platen die mijn moeder nog steeds voor me verzamelt. Aan de muur hangt een bord met de volgende tekst:
“Uit afval komt de waarheid voort.”
Als je wilt doorgaan, klik op de knop onder de advertentie ⤵️
Advertentie
