Na drie lange, vermoeiende weken op zakenreis was Vanessa eindelijk op weg naar huis in San Diego. Het was ruim na middernacht toen ze landde, haar lichaam deed pijn van de jetlag, maar haar hart was vol verwachting. Ze had de perfecte verrassing voor haar man Eric gepland – geen waarschuwing, geen telefoontjes. Gewoon een stille thuiskomst en naast hem in bed kruipen, zoals ze dat vroeger deden toen het leven eenvoudiger was.
Maar de avond dat ze thuiskwam, was alles behalve eenvoudig.
Een stille terugkeer verandert in een moment van schok
Het huis was donker toen Vanessa binnenkwam. Ze trok haar schoenen uit, zette haar tassen neer en sloop op haar tenen door de gang. Ze wilde Eric niet wakker maken. Ze wilde gewoon in bed kruipen en de warmte van thuis weer voelen.
Maar toen ze de slaapkamerdeur opendeed, bleef ze stokstijf staan.
Daar, in het bleke maanlicht, lag Eric diep te slapen op zijn kant van het bed.
En naast hem, genesteld in een zacht blauw dekentje, lag een baby .
Vanessa’s adem stokte. Een baby? In hun bed? Op haar plek?
Ze hadden geen kinderen. Ze hadden nooit over pleegzorg gesproken. Eric had geen familie in de buurt – geen nichtjes, geen neefjes. Haar gedachten raasden over antwoorden, maar die kwamen er niet.
Haar handen trilden toen ze de kamer doorstak en Eric zachtjes schudde. « Eric. Word wakker. Nu. »
Hij bewoog zich en knipperde met zijn ogen in zijn slaap. « Vanessa? Wat doe je thuis? »
« In de keuken, » zei ze met scherpe stem. « We moeten praten. »
