« Wil je de baby uitleggen die je bent vergeten te vermelden? »
Onder het felle licht van de keuken stond Vanessa met haar armen over elkaar, haar uitputting vervangen door adrenaline. Eric wreef in zijn ogen terwijl hij haar volgde, zijn verwarring sloeg om in schuldgevoel.
« Oké, » zei ze. « Laten we met het voor de hand liggende beginnen. Waarom ligt er een baby in ons bed? »
Eric zuchtte, zwaar van iets meer dan alleen slaap. « Hij is een paar dagen geleden voor onze deur achtergelaten. »
« Wat? »
« Ik raakte in paniek, » zei hij. « Ik wilde niet meteen de politie bellen. Hij huilde en had het koud… Ik kon hem daar niet zomaar laten liggen. »
« Dus je hebt hem gehouden? » Vanessa staarde verbijsterd. « Je hebt er niet aan gedacht het me te vertellen? Zelfs geen berichtje? »
« Dat wilde ik wel. Echt waar. Maar toen had hij flesvoeding nodig, luiers… Ik werd erdoor overweldigd. »
Vanessa schudde haar hoofd, twijfelend of ze moest schreeuwen of gaan zitten. Ze koos geen van beide. In plaats daarvan volgde ze Eric terug naar de slaapkamer. Ondanks alles trok de druk van de dag haar naar beneden, en uiteindelijk viel ze in een rusteloze slaap naast haar man – en een baby die ze nog nooit eerder had gezien.
De volgende ochtend brengt meer vragen dan antwoorden
Vanessa werd wakker van stemmen. Zacht, dringend en onbekend.
Ze schoof de dekens terug en volgde het geluid naar de woonkamer.
Daar zat Eric op de bank. Tegenover hem zat een vrouw die ze niet herkende.
Vanessa’s stem was vastberaden. « Is dit de moeder van de baby? »
De vrouw draaide zich geschrokken om. « O nee! Ik beloof je, het is niet wat het lijkt. »
Eric stond snel op. « Vanessa, dit is Mariah . Ze is niet wie je denkt. »
« Leg dat dan eens uit, » snauwde Vanessa. « Want nu lijkt het erop dat je een baby hebt gekregen terwijl ik weg was. »
Eric stak zijn handen omhoog. « Ik heb je niet bedrogen. Ik zweer het. Mariah… zou mijn zus kunnen zijn. »
Een verborgen verleden en een lang verloren connectie
Vanessa knipperde met haar ogen. « Je zus? »
Eric knikte. « We ontmoetten elkaar een paar weken geleden – toevallig, in de supermarkt. We raakten aan de praat. Er klikte iets. We zijn allebei opgegroeid in een pleeggezin. De verhalen kwamen overeen. We wachten op de DNA-resultaten, maar het klopt allemaal. »
Mariah voegde er zachtjes aan toe: « Ik herinner me een jongen uit mijn oude groepshuis die stil en aardig was… Ik heb me altijd afgevraagd wat er met hem gebeurd was. Toen ik Eric ontmoette, voelde het alsof ik die jongen weer had gevonden. »
