“Wat?”
“Sommige mensen brengen hun leven door starend naar zichzelf in de spiegel, zich afvragend wie ze zijn.
Maar de waarheid verschijnt niet in glas.
Het verschijnt in actie — vooral wanneer niemand kijkt, of wanneer ze kijken… en besluiten niets te doen.”
Joyce voelde een rilling over haar huid gaan.
Iets in de toon van de vrouw — rustig, eerbiedig, bijna oud — maakte haar ongemakkelijk.
Wilma leunde naar voren.
“Jij was de enige die in actie kwam.
Onthoud dat.
De wereld klapt misschien niet, maar ze merkt het op.”
Ze zaten in stilte, terwijl de storm buiten het raam begon af te nemen.
Weken gingen voorbij.
Joyce begon meer op te merken.
De handen van haar moeder — eeltig van het werk.
De schouders van haar vader — licht gebogen door jaren in de garage.
Ze bood aan te helpen met het avondeten.
Vroeg haar leraar naar vrijwilligerswerk.
Ze sprak zelfs in de klas — voor het eerst in maanden.
Op een ochtend bij het ontbijt zei ze het eindelijk.
“Ik denk dat ik geneeskunde wil studeren.”
Haar moeder knipperde.
“Sinds wanneer?”
“Sinds ik besefte dat ik geen toeschouwer wil zijn.
Ik wil degene zijn die handelt.”
Haar ouders wisselden een stille, verbaasde blik.
Toen zei haar vader:
“Dan zul je dat precies doen.”
Op haar eerste dag van de medische school liep Joyce over de drukke campus, haar stappen zekerder, haar haar gedempt teal geverfd.
Ze passeerde professoren, flyers, zenuwachtige eerstejaars — en toen stopte ze.
Wilma zat op een bankje, perfect gekleed in een lange grijze jas.
“Mevrouw Wilma?” hapte Joyce.
Wilma glimlachte.
“Ik zei dat ik je weer zou zien.”
Joyce staarde.
“Je wist dat ik hier zou komen?”
