Joyce Reyes had de kunst van verdwijnen onder de knie.
Op zeventienjarige leeftijd voelde haar leven als een optocht van dingen die ze niet had: geen populariteit, geen sneakers die iedereen online showde, en zeker geen erkenning van Lucas Brennan — de jongen wiens stilte ze als een blauwe plek droeg.
Op de avond van de bruiloft van haar tante Elaine deed ze alsof het haar niet kon schelen.
Ze trok aan de kraag van haar eenvoudige zwarte jurk en negeerde de pasteltinten die als confetti om haar heen zweefden.
Ze telde al de uren totdat ze weer kon verdwijnen.
“Joyce, glimlach eens,” siste haar moeder door haar tanden.
“Je lijkt wel op een begrafenis te zijn.”
“Voelt ook zo,” mompelde Joyce.
Ze glipte de feestzaal uit, achter het geluid van klinkende glazen en oppervlakkig gelach aan, totdat ze het zwembad bereikte — stil, verlicht door de maan, leeg.
Tenminste, dat dacht ze.
Ze zakte in een stoel, zette haar koptelefoon op en zette het volume hard, verdrinkend in oorverdovende muziek.
De schaduwen streken lang en diep over het blauwe water.
Ze sloot haar ogen en liet de nacht om haar heen wikkelen als een cocon.
Toen hoorde ze het.
Een plons.
Toen een doffe klap.
Toen — een schreeuw.
Ze rukte haar koptelefoon van haar hoofd en schoot overeind.
Daar — in het zwembad — was een oudere vrouw, spartelend, haar armen sneden door het water als gebroken vleugels.
Haar jurk zwierde om haar heen als een verdrinkende geest.
Even bevroor Joyce, haar brein worstelend om het te begrijpen.
“Help!” kermde de vrouw.
Gasten begonnen samen te komen, ogen wijd open, monden half open.
Sommigen haalden hun telefoons tevoorschijn.
Iemand lachte nerveus.
“Ze heeft waarschijnlijk te veel champagne gehad,” mompelde iemand.
Joyce dacht niet na.
Ze handelde.
Haar schoenen sloegen tweemaal tegen het steen en toen was ze in het water.
Kou stak in haar huid als naalden.
Ze schopte vooruit, negeerde de pijn, de jurk die zich om haar knieën wrong, de angst die in haar borst opbloeide.
“Houd je vast!” schreeuwde ze.
De vrouw klampte zich aan haar vast, hoestend.
“Uitgeglipt… ik kon niet…”
Joyce trok haar naar de rand en hielp haar de trap op, spieren brandend.
De menigte week opzij, onzeker of ze moesten klappen of filmen.
“Iemand een handdoek!” riep Joyce, haar stem plots scherp en volwassen.
Ze renden om.
Binnen in het gastenbadkamer zat de vrouw trillend, haar vingers gekromd rond de handdoek alsof het een reddingslijn was.
“Gaat het?” vroeg Joyce terwijl ze het water uit haar jurk wrong.
“Ik ben Wilma,” zei de vrouw zacht.
“Ik had hier niet moeten zijn.
Ik zocht het toilet.
En toen zag ik iets in het water, als een reflectie, en… ik gleed uit.”
Joyce fronste.
“Een reflectie?”
Wilma keek op, haar ogen doordringend en vreemd helder.
“Het maakt nu niet meer uit.
Jij hebt me gered.
Zonder aarzeling.
Dat is belangrijker dan je weet.”
“Het was gewoon het juiste om te doen.”
Wilma’s blik werd dieper.
“Nee, lieverd.
Dat moment heeft gewoon je lot veranderd.”
Joyce knipperde.
“Wat?”
