Over een week ben ik je alweer vergeten. Ik heb al iemand gevonden die beter bij me past. »
Die woorden, minachtend uitgesproken door mijn verloofde voor haar hele familie, maakten in de loop van een zondags diner een einde aan onze driejarige relatie. Mijn naam is Luke, ik ben 32 jaar oud, ik woon in Pittsburgh, en die dag explodeerde alles. Terugkijkend? Het is waarschijnlijk het beste wat me ooit is overkomen.
Ik verdien mijn geld met het restaureren van zware machines: Caterpillar-graafmachines, John Deere-monsters, alles wat hydraulisch is. De afgelopen tweeënhalf jaar heb ik mijn toevlucht gezocht in een Dodge Challenger uit 1973 die ik stukje voor stukje aan het restaureren ben. Mijn beste vriend, Ray, is er al sinds onze tijd bij, toen we samen in de Nationale Garde dienden. Na zijn rommelige scheiding gaf hij me één simpel advies: documenteer alles.
« Herinneringen vervagen, maar bewijsmateriaal niet, » herhaalt hij vaak.
Ik ben blij dat ik naar hem geluisterd heb.
In februari spraken Fiona en ik af om alle trouwkosten gelijk te verdelen. Ik heb het gesprek nog steeds op schrift staan: « Dat is logisch. We zijn allebei volwassenen met een baan. » Ik begon alles te documenteren. Aanbetaling locatie: $2.800. Ik betaalde, en ze betaalde me drie weken later de helft terug. Catering: $2.200. Hetzelfde scenario, alleen betaalde ze maar een deel, met de belofte de rest « de volgende week » te betalen.
Haar sociale media vertelden echter een heel ander verhaal: dure restaurants, uitjes met vrienden, designertassen, spabehandelingen, concerten. Opvallend genoeg werd er nergens gesproken over geld in verband met de bruiloft.
Ik zei niets. Ik houd er niet van om conflicten te veroorzaken, vooral niet met iemand met wie ik van plan was te trouwen. Maar ik schreef wel alles op.
Op een dinsdag kondigde Fiona – zonder het mij te vragen – aan dat haar familie ons zondag voor het avondeten verwachtte. Haar moeder wilde « de details afronden ». Ik stemde toe en gaf aan dat ik om 15.00 uur zou aankomen, nadat ik klaar was met het werk aan de voorwielophanging van de Challenger. Ze rolde met haar ogen, waarmee ze impliceerde dat ik « mijn kleine hobby » altijd boven mijn familie stelde.
Op zondag arriveerde ik stipt om 15.00 uur. Het eerste uur verliep normaal. Toen begon haar zus over de huwelijksreis. Fiona begon uitgebreid te vertellen over luxe verblijven en eersteklas vluchten – iets waar we het samen niet over eens waren geweest. Vervolgens liet ze terloops doorschemeren dat « sommige mensen » hun financiële deel niet deden. Ze staarde me aan terwijl ze dit zei.
Wat volgde was een methodische afbraak. Mijn auto: weggegooid geld. Mijn baan: acceptabel voor iemand zonder ambitie. Mijn appartement: gênant. Mijn vrienden: gasten die nooit iets zullen bereiken. Zijn familie knikte instemmend. Het was duidelijk vooropgezet.
