Maar om deze neergang en wedergeboorte te begrijpen, moeten we terug in de tijd.
Mijn naam is Serafina Álvarez. Toen ik 10 was, kwamen mijn ouders om het leven bij een auto-ongeluk op een weg in Galicië. De volgende ochtend was ik alleen. De maatschappelijk werker zei dat ik een rugzak moest inpakken.
Ik voegde de sjaal van mijn moeder toe, die nog doordrenkt was met haar parfum, en het oude horloge van mijn vader. Al het andere om hem heen bleef liggen.
De jaren die volgden bracht ik door in verschillende pleeggezinnen en weeshuizen. Ik leerde onzichtbaar te zijn, snel te eten en niemand tot last te zijn. Ik werd een ‘wees’ genoemd.
Maar ik leerde overleven. Elke avond fluisterde ik dezelfde belofte:
« Het komt wel goed. Ik word iemand. »
Op mijn 28e werkte ik als verzorgster. Ik woonde in een klein studioappartement in Vallecas, schoon maar krap. Ik deed vrijwilligerswerk in een ziekenhuis in La Paz. Ik heb nooit om hulp gevraagd.
Totdat op een maartavond alles veranderde.
Een zwarte Porsche crashte vlak voor me. Voorbijgangers filmden het. Ik ontsnapte. Ik hield de bestuurder bij bewustzijn totdat de hulp arriveerde.
‘Serafina Álvarez,’ zei ik toen hij naar mijn naam vroeg.
‘Leandro Quintana,’ antwoordde hij.
Ik wist niet wie hij was.
Drie dagen later werden er bloemen bij mij thuis bezorgd. Daarna een kop koffie. Toen het avondeten. En toen de liefde.
‘Mijn moeder zal je haten,’ waarschuwde hij me op een dag. Maar het kon me niets schelen.
Ik dacht dat liefde genoeg was.
