Viviana Quintana maakte me vanaf de eerste dag duidelijk dat ik gewoon een vergissing was.
‘Jullie hebben geen naam, geen afkomst, geen waarden,’ zei ze.
Vernederingen werden aan de orde van de dag. Toen raakte ik zwanger.
Ik ben hem kwijtgeraakt.
Hoe dan ook.
Drie keer.
Vivigana sprak over mijn « gebrekkige baarmoeder ». Leandro bleef zwijgend.
De vierde zwangerschap was de echte. Clara werd geboren tijdens een sneeuwstorm. Achttien uur pijn. En toen verraad.
Leandro kwam met zijn moeder en een andere vrouw. Papierwerk. Scheiding. Deportatie.
Ik heb getekend om tijd te besparen.
Drie dagen later trof de advocaat me aan in een opvanghuis.
« Uw vader was geen arbeider. Hij was een briljante investeerder. U bent de enige erfgenaam. »
1,3 miljard euro.
En het Quintana-huis… was van mij.” Viviana verduisterde ook geld van een stichting voor zieke kinderen. Daar was bewijs van.
Ik heb om zes weken gevraagd.
De bruiloft van Leandro stond gepland voor zes weken later.
Perfect.
