De woorden: “Morgen brengen we je naar een plek waar je het goed zult hebben,” klonk nog steeds in haar oren.
Ze houden haar tas stevig vast, haar vingers worden vastgeklemd om de versleten handvatten.
Ze was net uit de auto gestopt, zonder een woord te zeggen, nog steeds verdoofd van de lange reis. De avond ervoor was ze gaan slapen zonder vragen te stellen. Wat had het voor zin? Haar zoon en dochter hadden alleen gezegd: “Morgen brengen we je naar een plek waar je het goed zult hebben.”
Op haar 78e verwachtte Evelien niets meer. Geen verrassingen. Geen tederheid. Alleen een lege kamer, koude muren en een ingewikkelde routine.
Al weken hadden ze de blikken opgemerkt die haar kinderen uitwisselden, het veelzeggende zwijgen, de zuchten van ergernis wanneer ze om hulp vroeg.😔
Dus had ze zich vooraf. Vanbinnen. Om afscheid te nemen van haar huis. Van haar vrijheid. Van het leven zoals zij het kende.
Maar die ochtend, toen ze aankwam en uit de auto stapte, was ze verbijsterd. 😯
