Er schoten honderden vragen door haar hoofd.
Toen ze uit de auto stapte, zag ze een wit bordje bevestigd aan de gevel van een onbekend huis — “Welcome Home”, omringd door kleurrijke ballonnen — en stond ze stil. Ze kon het niet geloven.
Dacht zelfs dat er een vergissing was gemaakt. Dat ze het adres hadden verwisseld. Misschien was het een grap van iemand.
Toen zag ze kip. Twee figuren komen langzaam uit het huis. Eén van hen rende naar haar toe, riep:
— Oma! Dit is nu ons huis! Kom mee, ik heb op je wacht!
Het was Margarita, haar kleindochter. Haar ogen stralen. Ze leken tegelijkertijd en drafden. Evelien keek haar aan, begreep niet wat er gebeurde.
— Je gaat niet naar een verzorgingstehuis, — gedeeltelijk de jonge vrouw er met een glimlach aan teen. — Je gaat hier wonen, bij mij. Dit is nu jouw thuis.
De schok was zo groot dat Evelien haar benen het bijna begaven. Een emotie overviel haar die ze al jaren niet had gevoeld: dankbaarheid. Echte liefde. Diegene die je niet meer verwacht.
Op die dag waarschijnlijk ze: liefde kan komen op het moment dat je het helemaal niet verwacht. En soms kan één enkele persoon alles veranderen
