Ik ben Emily, en ik dacht dat ik gewoon een vermoeide oude man hielp met het vinden van een paar schoenen, maar de waarheid over wie hij werkelijk was, liet de hele winkel sprakeloos achter en veranderde mijn toekomst voor altijd.
Toen ik naar de universiteit ging, dacht ik dat de dingen eindelijk op hun plaats begonnen te vallen.
Ik had me de afgelopen twee jaar een weg gebaand door verdriet en schulden. Mijn ouders stierven bij een auto-ongeluk net nadat ik mijn middelbare school had afgerond, en wat een nieuw begin had moeten zijn, veranderde in een tragedie die ik nooit zag aankomen. Mijn tante, die mijn voogd zou zijn, nam de kleine erfenis die ze achterlieten en verdween voordat ik zelfs maar aan de oriëntatieweek begon.
Dus ja, ik stond er alleen voor.
Ik huurde een kleine studio ter grootte van een kast boven een wasserette en overleefde op ramen van tankstations en bagels voor de halve prijs van het café waar ik in het weekend werkte. Ik jongleerde met twee deeltijdbanen en een volledige klas, waarbij slaap veranderde in een soort luxe die ik me niet kon veroorloven. De meeste nachten botste ik met mijn gezicht naar voren in mijn leerboek en werd ik vijf minuten voor mijn wekker wakker.
Dat was mijn realiteit, tenminste totdat ik een stage kreeg bij Chandler’s Fine Footwear.
De naam klonk elegant, als het soort boetiek dat je in een oude zwart-witfilm zou zien, met gehandschoende handen en glanzende vloeren. Maar de waarheid was veel minder charmant. De winkel zag er gepolijst uit, met zachte verlichting en naar leer geurende luchtverfrissers, maar onder al die glans was het gewoon weer een slangenkuil op hoge hakken.
Mijn collega’s, Madison en Tessa, waren begin twintig, modelprachtig met Instagram-filters die praktisch in hun gezicht waren ingebouwd. Dan was er Caroline, onze winkelmanager van in de dertig, die stiletto’s droeg alsof ze erin was geboren en elke dag een angstaanjagend perfecte klapband had. Ze spraken fluisterend als je langsliep en glimlachten alsof alles wat je deed licht beledigend was.
Ondertussen liep ik op mijn eerste dag binnen met een tweedehands blazer, een overhemd dat nauwelijks paste en loafers die letterlijk bij elkaar werden gehouden met lijm en gebeden.
Madison keek me lang aan, haar ogen flitsten naar mijn mouwen.
‘Schattig jasje,’ zei ze terwijl ze haar haar in de war gooide. « Die heeft mijn oma. »
Tessa grijnsde en probeerde haar geamuseerdheid niet eens te verbergen. « Nou, ze past in ieder geval bij de oudere klanten. »
Ik glimlachte beleefd en deed alsof het me niets kon schelen, maar de hitte die in mijn nek kroop zei iets anders.
Chandler’s ging niet alleen over schoenen. Het ging over het soort mensen dat zich schoenen kon veroorloven die meer kostten dan hun huur. Elke dag liepen mannen in maatpakken en vrouwen in zijden sjaals binnen alsof ze over wolken zweefden. Sommigen van hen zouden je niet eens in de ogen kijken. Anderen knipten met hun vingers alsof ze een hond riepen.
Caroline drong op de eerste dag op ons in: « Focus op kopers, niet op browsers. »
