De rode vlaggen waren er altijd… Maar liefde maakt je hoopvol
Vanaf het moment dat Jessica de moeder van James voor het eerst ontmoette, had ze een gevoel.
Geen volwaardig rood alarm. Rechtvaardig… een flikkering. Een beklemming in haar borst.
Evelyn kwam de kamer binnen als een wervelwind gewikkeld in designerparfum, kuste James op de wang en noemde Jessica prompt ‘Jennifer’ – twee keer. Toen klampte ze zich vast aan de arm van haar zoon alsof hij naar de oorlog vertrok.
James van zijn kant was rustig en vriendelijk. Liefdevol, maar gereserveerd. Hij zei nooit veel over zijn moeder. In die tijd ging Jessica ervan uit dat het gewoon de manier was waarop hun familie werkte.
Ze realiseerde zich nog niet dat de bagage die James met zich meedroeg niet afkomstig was van een oude relatie of een fout uit het verleden.
Het was zijn moeder – en ze was nog steeds erg bepakt en aanwezig.
Subtiele opgravingen werden routine
Toen ze eenmaal getrouwd waren, kwamen de opgravingen regelmatig – verkleed als ‘grappen’ of ‘observaties’.
‘Je hebt geen foto’s van onze brunch gepost,’ sms’te Evelyn. « Ik denk dat ik geen deel uitmaak van je perfecte esthetiek. »
Of:
« James vertelde me dat hij trek had in geroosterd lamsvlees. Ik zou niet verwachten dat je tijd vindt om het te maken, wat met je… druk leven. »
En de kicker:
« Ik keek naar de Thanksgiving-foto’s van vorig jaar. Je bent echt helemaal niet veranderd, toch? Vind je niet dat het tijd is om je look bij te werken? Houd de dingen fris, schat. »
Het was eindeloos. En vermoeiend.
Toen Jessica en James trouwden, kwam Evelyn naar de ceremonie in een witte jurk met lovertjes tot op de grond – volle bruidsschittering, die elke cameraflits opving alsof zij degene was die door het gangpad liep.
« Hoort de bruid geen wit te dragen? » fluisterde iemand.
Evelyn glimlachte alleen maar.
« Ik heb hem opgevoed, » zei ze luid genoeg zodat iedereen het kon horen. « Ze heeft hem net betrapt… en nam hem mee. »
