In deze studie testten de onderzoekers of IL-17a een trigger voor autisme zou kunnen zijn. Ze experimenteerden door IL-17a te blokkeren bij laboratoriummuizen. De muizen die voor de studie werden gebruikt, kwamen uit twee verschillende laboratoriumgroepen. De ene groep had een darmmicrobioom dat hen gevoelig maakte voor een door IL-17a geïnduceerde ontstekingsreactie, terwijl de tweede groep (de controlegroep) dat niet had.
Toen IL-17a in de eerste groep muizen werd geblokkeerd, waardoor IL-17a-geïnduceerde ontsteking werd voorkomen, vertoonden hun pups typisch gedrag. In de ongewijzigde omgeving ontwikkelden de pups van moeders in de eerste groep echter autisme-achtige neurologische ontwikkelingsstoornissen, waaronder sociale problemen en repetitief gedrag.
Om het verband verder te onderzoeken, voerden de onderzoekers een fecale transplantatie uit op de muizen in de controlegroep, waarbij ze fecale materie van de eerste groep overbrachten om het darmmicrobioom van de controlegroep te veranderen. Zoals verwacht begonnen de pups in de tweede groep autisme-achtige neurologische ontwikkelingsstoornissen te ontwikkelen, wat bevestigt dat het microbioom een belangrijke rol speelt bij de ontwikkeling van deze aandoeningen.
Hoewel deze studie sterk bewijs levert voor een verband tussen de darmgezondheid van de moeder en het ontstaan van neurologische ontwikkelingsstoornissen, bevindt de studie zich nog in een vroeg stadium. Onderzoekers waarschuwen dat deze bevindingen voorlopig zijn en mogelijk niet direct van toepassing zijn op zwangerschappen bij mensen. Desalniettemin opent het een intrigerende nieuwe weg voor autismeonderzoek en benadrukt het het belang van het microbioom van de moeder voor de neurologische ontwikkeling van het kind.
