We geloven vaak dat liefde eeuwig is. We stellen ons voor dat liefhebben op zich al genoeg is om alles te laten voortduren. En toch, soms, zonder drama of ophef, verdwijnt er iets. Niet plotseling, maar beetje bij beetje. Wanneer een vrouw ophoudt met liefhebben, is het geen kreet: het is stilte. Een blik die niet meer zoekt, een gebaar dat niet meer komt. Dit zijn de subtiele – maar krachtige – signalen die verraden dat een hart langzaam wegdrijft.
-
Het « tot later » wordt mechanisch.
Vroeger droeg een simpel « tot vanavond » een belofte in zich. Een glimlach, een knipoog, een gevoel. Nu klinken die woorden hol, bijna automatisch. Ze voelt niet langer die lichte steek in haar hart als hij weggaat, noch dat verlangen om hem weer te zien. Het is geen kilheid: het is gewoon dat de band onmerkbaar aan het verzwakken is.
-
De ochtenden hebben niet meer hetzelfde licht.
De begroeting is veranderd in stilte. Het samen drinken van een kop koffie heeft plaatsgemaakt voor routine. Dat tedere ritueel, die veelbetekenende blik voor aanvang van de dag, is verdwenen. Gebaren, ooit vanzelfsprekend, zijn zeldzaam geworden, of zelfs helemaal weg. Het is niet de gewoonte die de overhand krijgt, maar het gebrek aan verlangen.
-
Ze maakt geen ruimte meer voor de ander.
Als een vrouw verliefd is, betrekt ze de ander bij haar leven, bij haar plannen, bij haar dagelijkse bezigheden. Als ze niet meer verliefd is, vervalt ze in haar egocentrisme. Ze plant haar weekendjes weg zonder iemand te raadplegen, fantaseert over reizen zonder aan hen beiden te denken. Het gaat niet om wraak, maar om een behoefte aan ruimte – de ruimte waar je naar verlangt als je je verstikt voelt.
