Wandelaar verdwenen op de Appalachian Trail — 2 jaar later teruggevonden in een vogelverschrikker…
De leegte die zijn verdwijning achterliet, was ondraaglijk. Twee jaar lang leefden ze in een kwellende onzekerheid, en niemand van hen kon zich voorstellen dat het antwoord op hun vragen er al die tijd al was geweest – niet in het afgelegen bos of de bergkloof, maar slechts een paar kilometer van het pad, in een oude boerderij waar een lelijke vogelverschrikker midden in een korenveld stond en met lege ogen naar de voorbijgangers staarde.
Twee jaar verstreken, het was augustus 2007. De zomer in de Shenandoa-vallei liep ten einde en kleurde de heuvels diepgroen en goud. De maïsvelden stonden hoog en dicht op elkaar, wachtend om geoogst te worden. Het leven in dit landelijke gebied van Virginia verliep even traag als altijd. Het verhaal van de wandelaar die op het pad verdween, werd een lokale legende. Een trieste herinnering aan de onherbergzame wildernis.
Boeren bewerkten het land, en een van hen was Silas Blackwood, een 70-jarige man wiens boerderij grensde aan het nationale bos. Hij kwam uit de buurt. Zijn familie was al generaties lang eigenaar van het land. Buren die tweeënhalve kilometer verderop woonden, kenden hem als een stille, onsociale weduwnaar. Zijn vrouw was twintig jaar eerder overleden en zijn enige dochter was al lang geleden naar de andere kant van het land verhuisd en bezocht haar vader zelden.
Silas was een van die mensen die met het land leken te zijn opgegroeid. Hij ging zelden naar de stad, sprak nauwelijks met iemand en bracht zijn dagen door op zijn boerderij. Mensen beschouwden hem als een onschuldige excentriekeling. Elk voorjaar plaatste hij een vogelverschrikker in het midden van zijn akker, en daar was niets ongewoons aan. Maar de afgelopen twee jaar was zijn vogelverschrikker vreemd. Hij was onevenredig groot, op de een of andere manier misvormd en dicht opeengepakt. Zijn kleding was ook ongewoon. Het was geen oude boerenoverall, maar een vervaagde damesbroek die eruitzag als een wandelbroek en een versleten synthetisch jack.
Maar niemand lette op. Wie weet wat voor troep een oude man op een houten kruis zou zetten? De druppel viel in de laatste week van augustus. Een hevige zomerstorm teisterde de regio. Het regende urenlang hevig en de wind leek erop gebrand de eeuwenoude eikenbomen te ontwortelen. De volgende ochtend, toen de storm was gaan liggen, zag de hele vallei er verwoest uit. Gebroken takken lagen verspreid over de wegen en de korenvelden waren verschroeid. Jim, een van Silas’ buren, reed met zijn pick-uptruck om de schade aan zijn oogst op te nemen.
Zijn route voerde hem langs de boerderij van Blackwood. Toen hij langs het maïsveld liep, zag hij dat de beroemde vogelverschrikker van de oude man de storm niet had overleefd. Hij was aan de onderkant gebroken en lag op de grond in een modderplas. Een van de armen was afgebroken en de hele constructie was ingestort. Maar dat was niet wat Jims aandacht trok. Iets wits en glads dat in niets leek op het gescheurde jute dak dat als het lichaam van de vogelverschrikker diende.
Jim parkeerde de truck aan de kant van de weg. Nieuwsgierigheid won het van zijn verlangen om verder te gaan met zijn werk. Hij stapte uit, klom over een laag hek en stak het veld over naar de gevallen vogelverschrikker. Toen hij dichterbij kwam, rook hij een zwakke, maar misselijkmakende, zoete geur. Hij bukte zich en duwde het vochtige, verrotte riet opzij. Wat hij zag deed hem terugdeinzen en schreeuwen. Een menselijke schedel staarde hem aan tussen de vodden. Vlakbij lagen andere botten, vermengd met modder en kledingstukken.
Jim, die zijn oogst vergat, rende naar zijn auto. Zijn handen trilden zo erg dat hij amper 112 kon bellen. Twintig minuten later stopten de voertuigen van de sheriff voor de boerderij van Silas Blackwood. De oude man begroette hen op de veranda van zijn bouwvallige huis, met een kop koffie in zijn handen. Hij leek kalm, zelfs een beetje geïrriteerd dat zijn ochtendlijke eenzaamheid werd verstoord. Terwijl de groep het veld en de plek van de gruwelijke ontdekking afzette, begon de sheriff met Blackwood te praten.
De oude man beantwoordde de vragen over de vogelverschrikker langzaam en kalm. Ja, hij schrok ervan. De storm had hem gebroken. Zulke dingen gebeuren. Wat zit erin? Hij haalde zijn schouders op. Stro, oude vodden, wat ik maar kon vinden. Hij zei het zo nonchalant dat er een rilling over de rug van de doorgewinterde sheriff liep. Hij besefte dat deze man óf de beste acteur ter wereld was, óf een volslagen psychopaat. Terwijl dit gesprek plaatsvond, waren forensisch experts al aan het werk.
