Hoe leg je een kind uit dat je vecht tegen een onzichtbare concurrente?
Op een zaterdagmiddag zat ik met Sophie in het park toen mijn vriendin Sanne belde.
“Je moet voor jezelf opkomen,” zei ze resoluut. “Dit is jouw leven, niet dat van Anneke.”
Die avond besloot ik het gesprek aan te gaan met Jeroen. Geen verwijten, geen ruzie – gewoon eerlijkheid.
“Jeroen,” begon ik terwijl hij aan tafel zat met zijn laptop open, “ik wil dat je luistert zonder meteen te reageren.”
Hij keek op, zichtbaar geïrriteerd.
“Ik voel me buitengesloten in mijn eigen huis,” zei ik. “Elke keer als jij of je moeder Anneke erbij haalt, voelt het alsof ik nooit kan winnen. Alsof zij de standaard is waaraan ik moet voldoen.”
Hij zweeg lang.
“Misschien heb je gelijk,” zei hij uiteindelijk zacht. “Maar Anneke maakte het gewoon… makkelijker.”
“Voor wie?” vroeg ik scherp. “Voor jou? Voor je moeder? Maar niet voor zichzelf, denk ik.”
Hij keek weg.
“Ik ben niet bereid mezelf te verliezen om jou of Ria tevreden te houden,” vervolgde ik. “Ik wil dat je dat begrijpt.”
Hij knikte langzaam, maar zijn ogen bleven koud.
