Hij knikte langzaam, maar zijn ogen bleven koud.
De weken daarna probeerde Jeroen minder te vergelijken, maar de sfeer bleef gespannen. Ria kwam minder vaak langs en als ze kwam, hield ze zich op de vlakte.
Op een avond vond ik Jeroen huilend op de bank. Hij hield een oude foto vast van hem en Anneke op hun trouwdag.
“Ik weet niet hoe ik verder moet,” snikte hij. “Alles voelt anders sinds jij er bent.”
Ik ging naast hem zitten en legde mijn hand op zijn schouder.
“Misschien moet je accepteren dat anders niet slecht is,” fluisterde ik.
We praatten urenlang die nacht – over verwachtingen, over verlies, over liefde die verandert en groeit.
Het is nu een paar maanden later. Het is niet perfect tussen ons – misschien wordt het dat ook nooit meer – maar we proberen eerlijker te zijn tegen elkaar.
Soms vraag ik me af: hoeveel ruimte mag je innemen in het leven van iemand die nog steeds leeft met de geest van een ander? En wanneer kies je voor jezelf?
