Een supermarkteigenaar begint een keurig gekleed meisje dat dagelijks langskomt om restjes op te halen, te wantrouwen. Wanneer ze besluit haar te volgen, breekt haar hart.
Kimberly Cook was op een ochtend druk bezig met het aanvullen van de schappen toen ze het kind voor het eerst zag. Elke dag rond dezelfde tijd kwam het meisje naar de afvalcontainer van de winkel – een plek waar mensen voedselpakketten voor daklozen achterlieten – en vulde snel een grote tas voordat ze wegrende.
Kimberly ging er aanvankelijk van uit dat het meisje met iemand meekwam, maar al snel besefte ze dat ze altijd alleen was. Wat haar het meest verbaasde, was dat het kind, dat niet ouder dan vijf jaar kon zijn, er netjes uitzag – niet bepaald het toonbeeld van iemand die van restjes leeft. Op een dag besloot Kimberly haar aan te spreken.
« Hallo! Mijn naam is Kimberly. Ik zie je hier vaak. Hoe heet je? »
Het kleine meisje verstijfde en keek angstig. Toen fluisterde ze: « Mag ik hier wat eten? Alsjeblieft? »
« Natuurlijk kan dat, lieverd. Maar ik was gewoon… » Voordat Kimberly haar zin kon afmaken, draaide het kind zich om en begon haastig eten in haar tas te proppen.
Kimberly zuchtte. « Als je hulp nodig hebt, kan ik je helpen. Ben je alleen thuis? Zijn je ouders ziek? »
Het meisje deed alsof ze het niet had gehoord. « Sorry, ik moet gaan, » zei ze, terwijl ze haar tas stevig vastgreep en wegrende.
Er klopte iets niet. De volgende dag hield Kimberly de wacht. En ja hoor, het meisje kwam terug en haalde net als voorheen eten op. Toen ze weg was, vroeg Kimberly haar filiaalmanager om het over te nemen en volgde haar stilletjes in de auto, zorgvuldig afstand houdend.
Ze keek toe hoe het meisje door de straten slenterde, vrolijk zwaaiend met haar tas, en vervolgens een steegje insloeg. Kimberly wachtte tot ze het einde had bereikt voordat ze erin reed. Het kind verdween in een smalle zijstraat waar geen auto kon komen, dus Kimberly stapte uit en volgde te voet.
De buurt was troosteloos – rijen vervallen, verwaarloosde huizen. Het meisje liep helemaal naar de rand van het gebied en stak toen een veld over tot ze bij een verlaten garage kwam.
Waarom hier?, vroeg Kimberly zich af. Waarom zou zo’n jong meisje naar zo’n plek komen?
Op dat moment ging de garagedeur krakend open. Twee kleine figuurtjes kwamen tevoorschijn: een jongetje, nog jonger dan het meisje, en een tenger uitziende hond.
Kimberly naderde voorzichtig. Maar toen het meisje haar zag, greep ze de hand van de jongen en samen renden ze naar binnen en trokken het luik naar beneden.
« Ik ben hier niet om je pijn te doen, » riep Kimberly zachtjes. « Ik wil je alleen maar helpen. Daarom wacht ik buiten. Ik zal me niet forceren – ik wil je niet bang maken, oké? »
Een stilte. Toen de stem van het meisje: « Nee, we komen niet naar buiten. Bel de politie. Ga alsjeblieft. »
« Politie? » Kimberly schrok. « Nee, dat doe ik niet. Ik beloof het. Kom je nu naar buiten? »
Na een lange stilte stapte het meisje eindelijk naar buiten.
« Waar zijn de jongen en de hond? » vroeg Kimberly zachtjes.
Tranen welden op in haar ogen. « Neem ze alsjeblieft niet af. Ik ben Jasons grote zus. Mama zei dat ik voor hem moest zorgen. Mijn naam is Stacey. Onze hond heet Timmy. »
« Niet huilen, Stacey. Ik zal je helpen. Waar zijn je ouders? »
