De verschuiving van een focus op antioxidanten naar het verkennen van het potentieel van pro-oxidanten in kankertherapie markeert een belangrijke wending in kankeronderzoek. Antioxidanten, die al lang worden geprezen om hun vermogen om reactieve zuurstofsoorten (ROS) te neutraliseren en oxidatieve stress te verminderen, vormen een hoeksteen in de strijd tegen celschade en carcinogenese. De werkzaamheid van antioxidanten bij kankerbehandeling is echter niet consistent in alle studies. Zo hebben sommige antioxidanten bijvoorbeeld potentieel getoond om het risico op bepaalde vormen van kanker te verminderen, terwijl andere paradoxaal genoeg juist de tumorgroei en invasiviteit onder specifieke omstandigheden versnellen.
Pro-oxidanten vormen een aantrekkelijk alternatief, gebaseerd op de veronderstelling dat het induceren van oxidatieve stress kankercellen selectief kan doden zonder normale cellen te beschadigen. Deze aanpak komt voort uit het inzicht dat kankercellen, vanwege hun veranderde metabolische toestand, mogelijk kwetsbaarder zijn voor schade door oxidatieve stress dan normale cellen. Pro-oxidanten zoals menadion, een synthetische vorm van vitamine K3, blijken de overleving van kankercellen te verstoren door cellulaire redoxtoestanden te manipuleren en de antioxidante afweer van de kankercellen te overweldigen.
Recent onderzoek heeft de dubbele rol van stoffen zoals polyfenolen uit groene thee verder benadrukt. Deze kunnen, afhankelijk van de omstandigheden, zowel als antioxidant als pro-oxidant fungeren. Deze dualiteit suggereert dat de redoxomgeving in kankercellen complexer is dan eerder werd gedacht, en dat zowel het versterken als remmen van oxidatie therapeutisch kan werken, afhankelijk van de context.
