Mijn mooie geweldsplaquette contre le mur du tribunal en me traitant de vieille femme sale et honteuse pour la famille.
Ze komt terecht bij de advocaten, de greffiers, de beveiligingsagenten, de druk die in de rondte gaat in de marmeren kleuren. De klauwen klinken, de dossiers zijn klaar… ze zijn allemaal arrêté. De groeten gaan over ons.
Valerie Logan, een mooie vrouw, praat met haar over een obstakel dat uit de weg is geruimd. Ik denk dat ik iets doe met een paar parfaitementfabrikanten, rode mensen, die in het openbaar optreden als ik van oudsher murmureer.
Charles bleef volhouden tot enkele meters. Kostuum hors de prix, mains dans les poches, aanzien rivé au sol. Ik heb geen respect. Il n’a pas prononcé son nom pour l’arrêter.
Je n’ai rien dit. Je n’ai pas crié. Je n’ai pas pleuré.
Je voelt de froid du mur dans mon dos, de groeten, de stilte luidt die tombe après een openbare vernedering.
J’ai baisse la tête. Je zult alle laisses lezen die voulaient zijn. Vieille femme faible. Meer encombrante. Grand-mère inutile.
Mais à l’intérieur, quelque koos voor een verandering. Quelque koos voor s’est brisé – en ce n’était pas mon cœur.
Het is een feit dat het goed is: de celuis die het gezin heeft, zijn toegift in de loop van de tijd.
Ni Valerie, ni Charles is niet savaient dat hij is veranderd.
Et tandis qu’elle s’éloignait, sûre d’elle, une seule pensée m’a traversé l’esprit:
Tien minuten.
Dans dix minuten, ils sauront.
Jai 71 ans. Je m’appelle Agnes Parker. En tegen deze tijd, is het een rechter in dit tribunaal.
Je ne l’ai jamais dit.
Je kunt kiezen uit eenvoudigweg «maman», eenvoudigweg «grand-mère». Celle die de dinde dimanche voorbereidt, die de financiering in stilte steunt, die op de plaats blijft.
Je croyais qu’en me faisant plus petite, plus discrète, op m’aimerait davantage.
J’avais tort.
