« Ryan! » gilde Sharon, haar stem klonk plotseling als een sirene. « Ryan, kom binnen! Je vrouw toont geen respect voor me! »
Ryan, haar man, verscheen in de deuropening, zijn gezicht een masker van pijnlijke, vertrouwde angst. Hij keek van de woedende uitdrukking van zijn moeder naar de uitgeputte, uitdagende uitdrukking van zijn vrouw.
« Anna, » begon hij, zijn stem een zacht, smekend gejank. « Doe dit niet… doe dit niet. Bied je excuses aan aan mama. Maak gewoon de broodjes klaar. Alsjeblieft. »
« Nee, Ryan. » Anna’s stem was zacht, maar het was een stilte die ze nog nooit eerder had gebruikt. Het was de stilte van een breekpunt. « Ik breng onze zoon naar de dokter. Ik ben niet de meid van je moeder. »
“Hoe durf je!” schreeuwde Sharon.
Ryan voelde de bekende, hete golf van publieke schaamte. Zijn vrouw vernederde hem voor zijn moeder. Zijn moeder, die hen alles had gegeven. Zijn moeder, die hun leven beheerste. Hij keek naar Anna, haar simpele, uitdagende houding, en al zijn zwakte, al zijn wrok, samengesmolten tot één enkele, daad van wreedheid.
Hij greep haar vast. Zijn vingers beten in haar arm. « Zo mag je niet tegen mijn moeder praten. »
“Ryan, laat me los!”
Hij luisterde niet. Hij sleepte haar de keuken uit, langs de glimmende hal, naar de kleine, donkere voorraadkast onder de grote trap. Hij duwde haar naar binnen, de ruimte rook naar vloerwas en oude jassen.
« Je blijft daar, » siste hij, zijn gezicht een paar centimeter van het hare, « tot je leert hoe je deze familie moet respecteren. Tot je je plaats kent. »
Hij sloeg de deur dicht en ze hoorde de zware, definitieve klik van het slot aan de buitenkant.
Terug in de zonovergoten woonkamer was de stilte bijna oorverdovend. Sharon, weer helemaal in haar element, nam rustig een slokje thee. « Nou, » zei ze met een kleine, tevreden glimlach op haar gezicht. « Dat is geregeld. »
Ryan stond op, zijn hart bonkte van de adrenaline, maar een vreemde, hete golf van trots vulde zijn borst. Hij had het gedaan. Hij was eindelijk opgestaan, had de controle genomen en zich gedragen als de man des huizes. Hij had Anna een lesje geleerd.
Hij keek rond in het prachtige huis van vele miljoenen dollars, een symbool van het succes van zijn familie. Een vrouw moet een beetje verdragen ter wille van het gezin, zei hij tegen zichzelf, en die gedachte rechtvaardigde het gewelddadige van zijn daden. Wat is daar mis mee?
Hij wist dat ze niet zou vertrekken. Hoe kon ze dat ook? Ze waren hierheen verhuisd, naar deze geïsoleerde, rijke enclave van Bellevue, voor zijn carrière, zijn familie. Ze had hier geen vrienden, geen baan. Haar enige ‘familie’ was haar vader, een stille, bescheiden zakenman die duizend mijl verderop in San Francisco woonde. Ze zat in de val. Ze had geen geld, geen macht, geen connecties. Ze zou in die donkere provisiekast zitten en ze zou het leren. Tegen de tijd dat hij haar vrijliet, zou ze de onderdanige, dankbare vrouw zijn die hij verdiende. Ze zou terugkruipen en hem om vergeving smeken. Daar was hij zeker van.
De volgende ochtend deed Ryan, die zich na een rustige nacht goed voelde, de voorraadkastdeur open. Hij was bereid haar tranentrekkende excuses te accepteren.
De voorraadkast was leeg.
Even staarde hij verward voor zich uit. Toen zag hij het. Het kleine, hoge raampje achterin de voorraadkast, normaal gesproken dicht geschilderd, was kapot, de grendel brak. Een koude, vochtige tocht blies de kamer binnen.
