De stem van meester Sjoerd trilt een beetje. Hij kijkt me niet aan, zijn blik gefixeerd op de grond. Ik voel hoe mijn wangen gloeien, niet van schaamte, maar van woede en verdriet. Achter het hek hoor ik het gelach van kinderen, mijn kinderen, die geen idee hebben dat hun moeder buiten staat. Mijn handen trillen als ik mijn telefoon pak om een foto te maken van het raam waar mijn dochtertje Noor haar hoofdje tegen het glas drukt. Ze zwaait. Ik zwaai terug, met een glimlach die ik uit mijn tenen moet trekken.
‘Waarom mag ik er niet bij zijn?’ vraag ik zachtjes, meer tegen mezelf dan tegen Sjoerd. Hij haalt zijn schouders op. ‘Het spijt me, Marloes. Het is niet persoonlijk.’
Niet persoonlijk? Mijn hele lijf is persoonlijk. Elke tattoo vertelt een verhaal: de roos op mijn pols voor mijn moeder die veel te vroeg overleed, de zwaluw op mijn schouder voor mijn vrijheid na een gewelddadige relatie, de namen van mijn kinderen in sierlijke letters over mijn hart. Maar voor de school ben ik alleen maar ‘die vrouw met die tattoos’.
Thuis wacht Bas op me. Hij zit aan de keukentafel met een kop koffie, zijn blik strak op zijn laptop gericht. ‘En?’ vraagt hij zonder op te kijken.
‘Ik mocht niet naar binnen,’ zeg ik. Mijn stem breekt. ‘Ze willen niet dat ik erbij ben.’
Bas zucht diep en klapt zijn laptop dicht. ‘Misschien moet je het gewoon accepteren, Marloes. Je weet hoe mensen hier zijn.’
‘Accepteren? Dat ik niet welkom ben op de school van mijn eigen kinderen? Omdat ik er anders uitzie?’
Hij kijkt me eindelijk aan, zijn ogen moe. ‘Het is niet eerlijk, maar je maakt het jezelf ook niet makkelijk met al die inkt.’
Die woorden snijden dieper dan hij beseft. Ik draai me om en loop naar boven, waar ik me opsluit in de badkamer. De tranen komen vanzelf. Ik kijk naar mezelf in de spiegel: felgekleurde bloemen en vogels dansen over mijn armen en borstkas. Mijn huid is een canvas geworden voor alles wat ik heb meegemaakt, alles wat ik ben.
De volgende dag probeer ik het opnieuw. Ik heb een sollicitatiegesprek bij de bakker in het dorp. Ik trek een blouse aan met lange mouwen, probeer mijn nek te bedekken met een sjaal. Maar als ik binnenkom en mijn hand uitsteek naar meneer Van Loon, zie ik zijn blik meteen naar mijn handen glijden, waar de inkt onder de mouwen uit piept.
‘We zoeken iemand die past bij onze uitstraling,’ zegt hij na vijf minuten. ‘Onze klanten… nou ja, je begrijpt het vast wel.’
Ik knik en loop naar buiten, mijn hoofd hoog, maar vanbinnen breek ik opnieuw.
Thuis wacht Noor me op in de gang. ‘Mama, waarom mocht je niet bij het toneelstuk?’
Ik kniel bij haar neer en strijk een lok haar uit haar gezicht. ‘Schatje, soms vinden mensen het moeilijk als iemand er anders uitziet.’
‘Maar jij bent toch gewoon mama?’
