« Hij is een goed mens, » hield haar vader vol. « Hij zal voor je zorgen. En voor ons allemaal. »
De rode, gezwollen ogen van haar moeder onthulden de waarheid: het was geen huwelijk, maar een transactie.
Matilda’s stem trilde. « Hoeveel heeft hij geboden? »
Walter slikte. « Tweeduizend dollar. »
Het benam haar de adem. Het was genoeg om haar familie van de hongerdood te redden.
« Papa, » fluisterde ze met een zwaar hart, « verkoop je mij? »
Walter antwoordde met stilte.
Negen dagen later, in de jurk die Arthur had betaald, liep Matilda door het gangpad met het gevoel alsof ze een graf betrad. Haar eerste kus vond plaats aan het altaar, in aanwezigheid van vreemden, zonder liefde. Die nacht trilden haar handen toen ze zijn huis binnenkwam – het huis van de vreemdeling aan wie ze nu gebonden was. Cadeaupakketten
En toen Arthur de slaapkamerdeur sloot, zei hij zachtjes:
aanbevolen door
De gouden regels voor het huwelijk van Herbeauty
: volgt u ze?
Meer informatie
„Matildo… zanim cokolwiek się dziś wydarzy, muszę ci powiedzieć prawdę.”
Matilda zat op de rand van het bed, haar trouwjurk plakte nog steeds ongemakkelijk aan haar middel. De kamer was stil – te stil – op het verre tikken van de klok op de commode na. Arthur stond een paar meter verderop, zijn handen gevouwen voor zich, niet in staat haar aan te kijken.
« Ik weet dat dit huwelijk plotseling voor je kwam, » begon hij. Zijn stem was zacht – zachter dan ze had verwacht. « Maar ik heb je hier niet naartoe gebracht om je pijn te doen. »
Matilda bleef stil. Ze vertrouwde haar stem niet.
Arthur haalde trillend adem. « Er is iets in mij dat ik moet bekennen voordat we gaan speculeren over wat het betekent om man en vrouw te zijn. » Hij zweeg even, duidelijk moed verzamelend. « Ik ben geboren… anders. »
Matilda fronste haar wenkbrauwen, omdat ze niet zeker wist wat hij bedoelde.
« Mijn lichaam, » vervolgde hij, « is niet zoals dat van andere mannen. Ik kan niet… » flapte hij eruit, zijn stem brak. « Ik kan niet bij mijn vrouw zijn zoals ik normaal bij mijn man ben. Ik kan haar geen kinderen geven. Ik kan haar niet… dat deel van het huwelijk bieden. »
De woorden hingen in de lucht als fragiel glas, dat Matilda niet durfde te breken.
Ze staarde hem aan, verwachtend dat hij walging of woede zou voelen, maar in plaats daarvan voelde ze iets onverwachts: herkenning. Ze wist hoe het was om te leven in een lichaam dat niet kon kiezen. Ze kende schaamte. Eenzaamheid. Stilte.
Arthur deed een stap achteruit, alsof hij zich al schrap zette voor afwijzing. « Je bent vrij, Matilda, » fluisterde hij. « Ik raak je niet aan, tenzij je dat wilt. Je krijgt je eigen kamer, als je dat wilt. Ik vraag alleen om… gezelschap. Iemand om mee te praten tijdens het eten. Iemand om naast te wonen. Ik kan deze stilte gewoon niet meer verdragen. »
Voor het eerst sinds hun huwelijk keek Matilda Arthur in de ogen en zag een man die zijn hele leven in isolatie had doorgebracht, niet omdat hij onbeleefd was, maar omdat hij bang was om opgemerkt te worden.
Ze sliepen die nacht niet samen. Arthur sliep in de logeerkamer. Matilda lag wakker, starend naar het plafond, beseffend dat de wereld haar geen vrijheid had gegeven – maar Arthur had haar wel een keuze gegeven.
De volgende dagen was het stil maar vredig in hun huis. Matilda verkende de boerderij en ontdekte op een middag de bibliotheek – honderden boeken stonden in de rekken.
Toen Arthur haar aantrof terwijl ze aan het lezen was, zei hij eenvoudig: « Je mag lezen wat je wilt. Niets in dit huis is je verboden. »
Voor het eerst in mijn leven zei iemand deze woorden.
En voor het eerst voelde Matilda de zachte roering van iets wat ze nog nooit eerder had ervaren:
Mogelijkheid.
