Weken verstreken en het leven nam een onverwacht ritme aan. Matilda raakte vertrouwd met de gewoonten van de boerderij: de krakende treden van de veranda, de warme geur van paarden in de schuur, het zachte gezoem van werk op het land. Arthur leerde haar hoe ze de boekhouding moest doen, magazijnen moest beheren en arbeiders moest aansturen. Ze nam het allemaal in zich op met een scherpe, enthousiaste geest die zich daarvoor nooit had kunnen ontwikkelen.
Op een avond, terwijl ze op de veranda zaten te kijken naar de zonsondergang, vroeg Arthur zachtjes: « Matilda… ben je hier ongelukkig? »
Ze had geen haast om te antwoorden.
« Nee, » zei ze zachtjes. « Voor het eerst… kan ik ademen. »
Arthur keek haar aan, zijn ogen werden glazig, maar hij zei niets.
Kort daarna werd Arthur ziek – koortsig en zwak. Matilda verzorgde hem dag en nacht, veegde zijn voorhoofd af, gaf hem bouillon en hield hem met stille vastberadenheid in leven. Toen hij na enkele dagen koorts eindelijk zijn ogen opendeed, zag hij haar slapen, languit naast zijn bed.
« Je bent gebleven, » fluisterde hij.
“Ik ben je vrouw,” antwoordde ze.
Vanaf dat moment veranderde er iets onuitgesprokens tussen hen – geen romantiek, geen lust – maar vertrouwen. Partnerschap. Een band die niet uit verwachting, maar uit zorgzaamheid ontstond.
Maanden werden jaren. Hun huis werd warmer, voller, meer bewoond – maar één geluid ontbrak altijd: het gelach van kinderen.
Op een dag vroeg Matilda zachtjes: « Arthur… wat als we adopteren? »
Een blik van hoop verscheen op zijn gezicht. « Is dit echt wat je wilt? »
« Ja, » zei ze. « Familie wordt niet zomaar geboren, maar gekozen. » Familiespelletjes
Ze gingen naar een weeshuis in Nashville, waar een angstig zevenjarig meisje genaamd Ella zich aan de deur vastklampte. Matilda knielde neer en stak haar hand uit.
« We willen je graag leren kennen, » zei ze. « En als je ons leuk vindt… zouden we graag je familie zijn. »
Ella legde langzaam haar handje in die van Matilda.
En zo werden ze zomaar familie.
