« In principe ben ik al sinds mijn babytijd door mijn moeder afgewezen, » vertelde hij aan Rolling Stone. « Ze koos mijn stiefvader boven mij, vanaf het moment dat hij er was en toekeek hoe hij me sloeg. »
Meestal hield ze zich op de achtergrond. Tenzij het echt te erg werd, dan kwam ze je daarna troosten. Ze was er niet voor mij.”
School bood weinig verlichting. Tegen de tijd dat hij in de achtste klas zat, had hij al een stoere houding ontwikkeld om zich tegen pesten te verdedigen.
Tot de incidenten behoorden dat klasgenoten zijn mond dichtplakten en hem in kluisjes duwden. Ondanks de spot bleef hij ambitieus:
« Nee hoor, let maar op, ik ga het halen, » zou hij tegen twijfelende teamgenoten van zijn crosscountryteam hebben gezegd.
Aan het eind van zijn tienerjaren werd bij hem een bipolaire stoornis vastgesteld, wat deels zijn opstandige gedrag en emotionele instabiliteit verklaarde.
De vroege vonk van muziek
Muziek werd een toevluchtsoord tegen de chaos van zijn gezinsleven. Op vijfjarige leeftijd zong Rose al in het kerkkoor en trad hij samen met zijn broers en zussen op in het Bailey Trio.
Hij studeerde ook piano en zong in schoolkoren. Leraren omschreven hem als intelligent, charismatisch en een geboren leider – eigenschappen die later zijn podiumpresentatie zouden bepalen.
« Hij was heel intelligent, erg aardig en had altijd een glimlach op zijn gezicht. Als je niet oppaste, stal hij de show in de klas, » herinnerde een leraar uit groep 5 zich.
Op 17-jarige leeftijd, nadat hij meer te weten was gekomen over zijn biologische vader en de trauma’s uit zijn kindertijd had verwerkt, verwierp Rose de regels en normen waaronder hij was opgevoed.
Deze periode werd gekenmerkt door arrestaties – meer dan 20 – en meerdere gevangenisstraffen van maximaal drie maanden.
Geconfronteerd met de dreiging van een aanklacht wegens herhaaldelijke misdrijven, verhuisde hij in december 1982 naar Los Angeles om een muziekcarrière na te streven, waarmee hij de beperkende omstandigheden van Indiana achter zich liet.
