Naarmate de maaltijd vorderde, werd de sfeer steeds ontspannender. Zijn vader bleek een boeiende verhalenverteller te zijn en de zachte warmte van zijn moeder stelde me gerust. Ik betrapte mezelf erop dat ik meer lachte dan ik had verwacht, verrast door hoe oprecht gastvrij ze waren, ondanks hun ongewone grapjes.
Op een gegeven moment kwam zijn jongere zusje binnen met een dienblad vol zelfgemaakte desserts en grapte dat ze indruk wilde maken op « het meisje dat haar broer eindelijk zover had gekregen om zijn kamer op te ruimen ». Iedereen barstte weer in lachen uit, ikzelf ook.
De knoop van angst die ik aan het begin van de avond had gevoeld, loste langzaam op en maakte plaats voor een geruststellend gevoel van nieuwsgierigheid en warmte. Ik begon te beseffen dat deze familie, ondanks de ongemakkelijke start, een diepe band deelde.
Na het eten gingen we naar de woonkamer, waar zijn ouders een oud fotoalbum tevoorschijn haalden. Mijn vriend kreunde van protest, maar zijn familie stond erop. Bij elke bladzijde die we omsloegen, kwamen nieuwe verhalen naar boven – sommige ontroerend, sommige gênant en sommige ronduit hilarisch.
Ik was diep onder de indruk van de hoeveelheid liefde die in die kamer hing. Zelfs hun plagerijen waren geworteld in hun verbondenheid, niet in onvriendelijkheid. Toen zijn vader even wegging en terugkwam met een klein cadeautasje, sloeg de spanning weer op. Ik vroeg me af welke verrassing me nu weer te wachten stond.
