Binnenin zat een eenvoudige sleutelhanger met hun familienaam erop gegraveerd. Hij gaf hem me voorzichtig en zei: « Je bent hier altijd welkom. » Die ene zin betekende meer voor me dan ik had kunnen verwachten.
Toen we eindelijk vertrokken, voelde de koele avondlucht verfrissend aan. Mijn vriend liep met me mee naar de auto en verontschuldigde zich nog steeds voor de grap van eerder. Ik zei dat het oké was – en tot mijn verbazing meende ik het echt.
De avond was totaal anders dan ik me had voorgesteld: ongemakkelijk, grappig, overweldigend en onverwacht ontroerend tegelijk. Maar ik heb er iets waardevols van geleerd: families hebben hun eigen eigenaardigheden, tradities en vreemde humor, en juist die dingen maken ze compleet.
Terwijl we wegreden, keek ik naar de kleine sleutel hanger in mijn hand en realiseerde ik me dat ik niet alleen in een huis werd verwelkomd, maar dat ik werd uitgenodigd in een verhaal dat zich nog aan het ontvouwen was, een verhaal waar ik misschien wel het geluk zou hebben om nog lang deel van uit te maken.
