De jaren die volgen zijn een waas: doelloos rondzwerven, mislukkingen, eenzaamheid. Dan, op een dag, wordt hij in de kranten genoemd. Het merkwaardige kind is een duistere figuur geworden, een naam die met onrust wordt gefluisterd.
Jeffrey Dahmer. Alleen al de naam bezorgt je nog steeds rillingen. Tussen 1978 en 1991 vermoordde hij zeventien jonge mannen, die hij vaak onder valse voorwendsels naar zijn huis lokte. Zijn misdaden, een combinatie van ontvoering en kannibalisme, onthulden een ondoorgrondelijk duistere geesteswereld. Bij zijn arrestatie ontdekte de politie menselijke resten, gruwelijke foto’s en bewijs van een verontrustend ritueel in zijn appartement in Milwaukee.
Het verhaal van deze kleine jongen die zo graag de wereld observeerde, verandert in dat van een man die door de wereld met afschuw wordt bekeken. Hij werd in 1992 berecht en veroordeeld tot meerdere levenslange gevangenisstraffen. Achter de tralies bekende hij zijn misdaden, sprak hij over spijt, vertelde hij over zijn eenzaamheid en innerlijke leegte – maar niets kon de gruwel van wat hij had gedaan uitwissen.
