De schikking bedroeg tienduizend dollar. Niet genoeg om opnieuw te beginnen, nauwelijks genoeg om te overleven. Toen Mark de cheque naar me toe gooide, kwam het als een belediging aan.
Toen waren ze weg – ze liepen arm in arm naar buiten, fluisterend, lachend, vrij van mij. Hun geur en arrogantie bleven hangen lang nadat de deur was gesloten. Ik zat stil en staarde naar de inkt die naast mijn naam droogde. Dat was het moment waarop ik dacht dat mijn verhaal was afgelopen.
Maar soms wacht het leven tot je uit elkaar valt voordat het opnieuw begint.
Het telefoontje dat alles veranderde
Mijn telefoon zoemde en schudde me uit mijn roes. Een onbekend nummer flitste over het scherm. Ik negeerde het bijna: welk goed nieuws komt er ooit van een vreemd getal?
Toch zei iets diep van binnen dat ik moest antwoorden.
« Mevrouw Emma Hayes? » zei een kalme stem. « Dit is David Lin, advocaat bij Lin & McCallister. Het spijt me dat ik u stoor, maar ik heb dringend nieuws over uw oudoom, meneer Charles Whitmore.’
De naam bevroor me op mijn plaats. Charles Whitmore. Een man die ik sinds mijn tienerjaren niet meer had gesproken. Mijn ouders spraken altijd over hem – briljant, koppig, onmetelijk rijk – maar na hun overlijden was het contact met die kant van de familie gewoon verdwenen.
‘Ik ben bang dat hij vorige week is overleden,’ vervolgde David zachtjes. « Maar hij heeft jou benoemd tot zijn enige erfgenaam. »
