Daniels stem brak. “Hoe weet je dat?”
“Omdat ze me dit gaf,” zei Nyah, en haalde een kleine, gescheurde ketting uit haar tas.
Daniels adem stokte.
Het was Amelias ketting – het medaillon dat hij haar op hun trouwdag had gegeven, met de inscriptie op de achterkant: ‘Je zult me altijd vinden’.
Met trillende vingers nam hij het aan. “Waar heb je haar voor het laatst gezien?”
Nyah wees naar het oosten. “Ze ging naar Mbale. Met een man genaamd Isaac. Hij helpt vrouwen ontsnappen.”
Daniel stond op, adrenaline gierde door zijn lijf. “Ik moet hem vinden.”
“Ik breng u erheen,” zei Nyah.
Hij aarzelde. “Je bent maar een kind.”
“Zij vertrouwde mij,” zei ze vastberaden. “Dat zou u ook moeten doen.”
Ze reisden in een oude jeep, bestuurd door een zwijgzame man die Isaac een dienst verschuldigd was.
De weg was hobbelig. De reis gevaarlijk.
Maar hoe verder ze gingen, hoe duidelijker het Daniel werd dat alles waarin hij geloofd had, zorgvuldig in scène was gezet – alsof iemand Amelias dood gepland had en nooit verwachtte dat iemand de waarheid zou zoeken.
Nyah bracht hem naar een stille kapel op een bergkam.
Binnen zat een man van in de veertig met vermoeide ogen en een litteken op zijn wang.
“Ben jij Isaac?” vroeg Daniel.
De man knikte. “Jij bent Amelias echtgenoot.”
Daniel haalde trillend adem. “Ze leeft?”
Isaac keek weg. “Ze heeft geleefd. Ze ontsnapte maanden geleden uit een mensenhandelaarsnetwerk. We hebben haar eruit gehaald. Maar toen… verdween ze.”
“Verdween?” herhaalde Daniel.
“Ze was bang,” zei Isaac. “Bang dat ze gevolgd werd. Bang dat u ook gevaar liep. Ze wilde niet dat men u vond.”
Daniel zakte bijna in elkaar.
Alles – de begrafenis, de leugens, de verzegelde documenten – was geen vergissing. Het was opzet.
“Wie heeft dit gedaan?” fluisterde hij.
Isaac keek hem aan, met een blik tussen medeleven en angst.
“Ik hoop dat u klaar bent voor het antwoord.”
Daniel zat verdoofd terwijl Isaac hem een kop bittere thee inschonk.
Buiten rolden de heuvels van Oeganda onder de ondergaande zon voorbij, maar in de kapel hing een waarheid in de lucht waarvoor Daniel niet voorbereid was.
“U bedoelt dat mijn vrouw haar dood in scène zette?” vroeg hij hees.
Isaac schudde zijn hoofd. “Nee. Ze was voorbestemd om te sterven. Wat er gebeurde, was niet haar keuze. Het was overleven.”
Daniel balde zijn vuisten. “Wie heeft dit gedaan? Wie wilde haar dood?”
Isaac boog zich voorover. “Herinnert u zich het schoonwaterinitiatief dat uw vrouw leidde?”
“Ja. Ze was er trots op.”
“Ze ontdekte een smokkelnetwerk dat de waterleveringen als dekmantel gebruikte – ze smokkelden mensen en drugs in plaats van hulpgoederen. Toen ze dit meldde, werd ze het zwijgen opgelegd. Of men probeerde het in elk geval.”
Daniel voelde alsof de grond onder hem kantelde. “En niemand hielp haar?”
“Ze overleefde ternauwernood,” zei Isaac somber. “Ze kroop uit het wrak, verbrand, half bewusteloos. Mijn team vond haar in de jungle.”
“Waarom is ze niet naar huis gekomen?” vroeg Daniel.
“Ze heeft het geprobeerd,” zei Isaac, “maar toen ze een bericht stuurde, werd het onderschept. Uw advocatenkantoor was gecompromitteerd. Ze dacht dat u de volgende zou zijn.”
Daniel herinnerde zich de vage waarschuwingen die hij als paranoia had afgedaan: verdwijnende e-mails, vreemde auto’s voor zijn huis, vertraagde forensische rapporten over Amelias lichaam. Stukjes van een puzzel die hij nooit had herkend.
“Ze leeft,” fluisterde hij, terwijl hij het medaillon dat Nyah hem had gegeven stevig vasthield. “Ik moet haar vinden.”
Isaac keek naar Nyah. “Vertel hem wat je gezien hebt.”
Het meisje aarzelde, en zei toen zacht: “Twee weken geleden zag ik haar bij de grens van Red Valley. Ze had een doek om haar hoofd en sprak geen woord, maar ik wist dat zij het was.”
Daniels hart bonsde. “Red Valley? Is dat niet—”
