Een reddingsactie die bewijst dat één kleine daad van vriendelijkheid alles kan veranderen
De lucht was zwaar van de grijze wolken en een koude wind gierde van de bergen naar beneden, met de vochtige geur van regen. Bladeren hingen aan de kant van de weg, hun randen krulden op in de kou.
John was al meer dan twee uur onderweg, haastig terug naar de stad na een dringend telefoontje van zijn werk. Naast hem rustte zijn trouwe Duitse herder Barbara rustig op de passagiersstoel, haar kop in haar poten. De weg was leeg, het soort eenzame weg waar je gedachten luider worden.
Toen viel hem iets ongewoons op.
Ver voor zich zagen zijn koplampen een voertuig dat langzamer reed dan verwacht op zo’n open weg. John haalde instinctief zijn voet van het gaspedaal. Toen hij dichterbij kwam, brak de achterdeur van de andere auto open – heel even maar – en viel er iets groots op de berm.
De deur sloeg dicht en de auto reed weg in de regen.
Barbara hief haar hoofd op, spitste haar oren en volgde met haar ogen de plek waar het voorwerp was geland.
Aanvankelijk dacht John dat het niets meer was dan een weggegooide vuilniszak. Maar toen de wind draaide en zijn koplampen er weer op vielen, zag hij hem bewegen.
Hij stopte onmiddellijk, zette de motor af en stapte uit. De kou sloeg hem om het hart: regen druppelde langs zijn kraag, de wind striemde in zijn gezicht. Hij bewoog zich voorzichtig naar het pakketje, het grind knarste onder zijn schoenen.
Het was strak gewikkeld in een smerige deken, vastgebonden met een blauw touw. En toen hoorde hij het – een zwak, trillend gejank.
